Krig
Ti år med krig og ei Jesus-tatovering
Kvifor markerer ikkje verda tiårsdagen for den russiske aggresjonen, men føretrekkjer å snakke om toårsdagen for den siste, fullskala fasen av konflikten?
I Selydove ved Avdijivka-fronten 19. februar freistar Nadezhda Prokopenko rydde hagen til ein slektning som har fått huset råka av ein russisk rakett.
Foto: Thomas Peter / Reuters / NTB
Denne krigen byrja faktisk 20. februar 2014, etter drapa på Majdan-demonstrantar, med annekteringa av Krym og skipinga av to separatist-«republikkar» på ukrainsk territorium: Lugansk og Donetsk. Av ein eller annan grunn spør ikkje eingong ukrainske journalistar om kvifor ingen snakkar om den ti år lange krigen vår. Svaret er likevel meir eller mindre klart. Europa, USA og resten av verda såg på det som skjedde i 2014–2015, som ei «intern» sak som Russland og Ukraina fekk ordne opp i sjølve.
Det likna den russiske aggresjonen mot Georgia i 2008, som òg fekk svært lite merksemd frå Vesten. Fram til ganske nyleg har mange europeiske politikarar vurdert land som tidlegare var del av Sovjetsamveldet, som «ein familie», med unntak av Litauen, Latvia og Estland. Misforståingar og fornærmingar førekjem i alle familiar, og av og til kan slike disputtar bli valdelege.
Først for to år sidan, særleg etter massakrane på sivile i Butsja, Vorzel, Irpin og Borodyanka, slutta verda å sjå på denne krigen som ein «intern konflikt», og valde endeleg å stå saman med offeret for russisk aggresjon – Ukraina.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
