Utanriks
Tysk paradigmeskifte
Krigen i Ukraina har gjort slutt på 77 år med tysk pasifisme og ein ukritisk energipolitikk. Tyskland vil ta ei leiande rolle i Europa framover.
Den tyske kanslaren Olaf Scholz i eit møte med det nasjonale tryggingsrådet.
Foto: Pool / Reuters / NTB
Torsdag 24. februar 2022. Russland har nett gått til åtak på Ukraina, og omverda leitar etter ein reaksjon. I Berlin kjem ein krins med kanslarens næraste støttespelarar saman for å planleggje den tyske reaksjonen på Putins krigshandlingar. Dei skal «tenkje det utenkjelege», som interne kjelder seinare skal seie. Resultatet vert det kanslaren seinare same helg kallar eit «tidsskifte» i den tyske utanrikspolitikken.
Nesten heilt åleine skal krinsen rundt kanslaren planleggje den største vendinga i tysk utanrikspolitikk sidan krigen. Militær opprusting, slutt på den forsonande lina overfor Russland, og våpenleveransar til eit område i krig. Dei grove trekka er diskuterte med opposisjonsleiar Friedrich Merz og leiarane av koalisjonspartia på førehand. Men ikkje eingong utanriksministeren eller visekanslaren vert varsla om dei 100 milliardane euroane ekstra til forsvaret, før dei sit i forbundsdagen og høyrer kanslaren tale. Det er eit overraskingstrekk.
Med ei så stor avgjerd er det overraskande at ingen debatt rundt temaet har kome riktig i gang. På grasrota i både SPD og Die Grünen er det misnøye å spore – men sett frå utsida er rekkjene slutta. «Det liberale demokratiet er ikkje eit stridsforbund», åtvarar Lenz Jacobsen, politikkredaktør i Zeit Online. Same kor riktig avgjerda om å ruste opp er, er det like viktig å ta vare på motstemmene. I eit demokrati er det viktigare med meiningsbryting enn å sverje truskap. Jacobsen åtvarar mot ein direkte overgang frå tysk fredsnaivitet til intellektuell mobilisering.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
