Usikkert som banken
Eg hadde ikkje trudd at eg skulle vere ein av dei som lèt seg svindle. Men kven ventar seg vel eigentleg å bli svindla?
Den skakande beskjeden kom ut av det blå ein torsdag ettermiddag i januar. Eg stod midt i middagslaginga, ungane var nett komne heim frå skulen, eit heilt normalt kvardagskaos. Telefonen ringde, eit 55-nummer på skjermen, altså nokon i Bergen. Ein høfleg mann presenterte seg som tilsett i bedrageriavdelinga til Sbanken og spurde meg om det stemte at eg hadde konto der. Det stadfesta eg, og kjende på ei stigande uro.
Mannen fortalde at banken hadde registrert mistenkjelege rørsler på kontoen min denne torsdagen, mellom anna ei overføring på fleire tusen kroner til ein pornonettstad i Litauen tidleg om morgonen. Det var òg kjøpt elektronisk utstyr på nett for eit større beløp.
Om eg kjende til desse transaksjonane? Nei, det gjorde eg ikkje. «Da er det dessverre grunn til å tru at uvedkomande har tilgang til kontoen din», sa mannen. Uroa mi steig. Eg hadde eit sekssifra beløp ståande på konto i denne banken akkurat da. Slike summar skal ein jo ikkje ha på lønskontoen sin, særleg ikkje i ei inflasjonstid, men dette var pengar eg trong å ha tilgjengeleg til eit oppussingsprosjekt.
Samtidig med uroa kom mistanken: Eg kunne jo ikkje vite sikkert at det faktisk var banken min som ringde? Tenk om dette var lureri? Medan vi snakka, tok eg fram laptopen, gjekk inn på 1881 og sjekka nummeret mannen ringde frå. Berre eitt av dei siste siffera var ulikt sentralbordet til Sbanken. OK, da kunne eg rekne med at oppringinga faktisk kom frå banken. Da var det alvor. Helvete.
Men korleis kunne nokon ha fått tilgang til kontoen min, spurde eg. Eg hadde ikkje mista noko kort eller gjeve frå meg kontoopplysningar til framande, etter det eg visste? Det var fleire moglege forklaringar, sa mannen. Nokon kunne ha fått tak i kredittkortnummeret mitt under ein netthandel, eller kanskje hadde nokon klart å kopiere informasjon frå bankkortet mitt. Det kan skje ved betaling i ein kortautomat, og det kan til og med gjerast trådlaust av nokon du er i nærleiken av, forklarte han.
Uansett spelte ikkje dette noka rolle der og da. Det viktige var å hindre at kontoen min vart tappa enda meir, og det hasta. Mannen skulle sperre kontoen straks, og trong i tillegg å logge på for å prøve å spore dei stolne pengane vidare. Så over telefonen hjelpte eg han med pålogginga med BankID, og vi avtalte at eg skulle ringe han på same nummer neste morgon for å høyre korleis det hadde gått. I mellomtida kom ikkje kontoen min til å vere tilgjengeleg. Eg takka for hjelpa, og vi la på.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
