Kommentar
Retten til å vera irrasjonell
Nyleg tok eg den andre dosen av Pfizer-vaksinen mot covid-19. Men eg har ikkje late meg vaksinera utan tvil.
Både dei genteknologisk framstilte vaksinane og pandemien dei vert sette inn mot, er noko nytt. Vi kjenner ikkje langtidsverknadane av covid-19 fullt ut, korkje når det gjeld den individuelle helsa, eller når det gjeld følgene for samfunnet.
Vi kjenner heller ikkje langtidsverknadene av Pfizer- og Modena-vaksinane, som har vorte framstilte med nye metodar og på rekordtid. Berre for nokre dagar sidan fekk vi melding om at bestemte hjarteproblem hos nokre få vaksinerte kan ha samanheng med denne vaksinetypen.
Eksperiment
Tidsnauda har tvinga oss til eksperimentering i møtet med pandemien, både sosialt og vitskapleg. Det vil seia at vi lyt ta stilling til vaksineringa utan visse og med risiko. Det gjeld ikkje berre på det individuelle planet, men òg på det samfunnsmessige området.
Ein treng ikkje vera ekstremist for å meina at det kunne ha vore ein betre strategi mot epidemien å verna dei mest sårbare gruppene, og satsa på at vi andre bygde opp ein naturleg immunitet. Ville ei meir tradisjonell tilnærming som førte til høgare dødstal på kort sikt, falla betre ut på lang sikt enn nedstenging og vaksinasjon? Slik finst det legitime spørsmål som gir rom for legitim tvil.
Sjølv den som meiner at argumenta mot vaksinestrategien er dårlege og irrasjonelle, lyt vedgå at menneske kan seia nei til å vaksinera seg ut frå ei alvorleg overtyding. Dimed kan avvisinga av vaksinar falla inn under tanke- og religionsfridomen. Til dømes gir den norske pasientlova ein pasient rett til å nekta blodoverføring ut frå «alvorleg overbevisning».
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
