Essay
Dans
Illustrasjon: Sergio Valle Duarte / Wikimedia Commons
Under ei interessant framføring på Dansens hus sa venninna mi til meg: Sjå kor flott han fører hovudet, og då såg eg at det han gjorde med hovudet og heile kroppen, intensiverte dansen, og at dansen hans passa perfekt til musikken.
Ein av dei flottaste dansane eg har sett, såg eg på NRK og det var Nederlands Dans Theater; alle dansarane var utkledde som Michelin-mannen og dei dansa etter ein av Bachs Brandenburg-konsertar, og alle dansarane trampa hardt i golvet, som om dei var på Færøyane i ein heilt annan dans, men det var flott og dei dansa som om det var både dans og teater.
Det er den dansande kroppen eg er interessert i, og i dei ulike rørslene som kroppane gjer når dei framfører ein dans, og ljoden av berre føter mot eit scenegolv er ikkje som ein variant av det å vere autentisk, men det er sjølve nærværet, og det gjer at dansen blir meir omfattande, som alle dei underlege rørslene med armar, hofter, rygg og bein eller hovudet som venninna mi kommenterte.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
