Den friviljuge trældomen

Eg var ein av dei som gav folket breiband på byrjinga av 2000-talet. Firmaet som eg jobba for, hadde «Alltid på» som motto, og når eg no ser korleis alle glor i skjermane overalt, vert eg fylt med skuldkjensle. Kva er det eg har vore med på?

Det me var på jakt etter den gongen, var ein «killer application» – noko som kunne fylla breibandet til randa, slik at me tente mest mogleg pengar. Desse applikasjonane dukka etter kvart opp som perler på ei snor utan at me klarte å gissa det på førehand. Kreativ destruksjon bytte ut gamal produksjon med ny.

To svenske ungdomar laga Spotify og endra måten me lytta til musikk på. Plutseleg ser me ikkje lenger på lineær TV, men strøymer program når det passar oss. Med fiber vart sokkelen digitalisert, og oljeingeniørar kan no utvinna dei siste restane med joystick frå land. Arbeidet til oss andre vart lagra i skya.

Digitale jobbar vart flytta til lågkostland. Mobilnettet vart godt utbygd i heile verda, og ikkje minst kosta plutseleg megabytane det same kvar du enn brukte dei. Alt låg no til rette for dei neste stega i innovasjon. Men var me klare for det?

Fyrste steg var at alle tenester vart digitaliserte. Me vart alle ubetalte medarbeidarar i det offentlege, bankar, forsikringsselskap og nettbutikkar. Kva så med eige arbeid?

I 35 år har eg hatt gleda av å ha eige kontor. Der har eg putla på med mitt til glede for arbeidsgjevaren og meg sjølv.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare