Den siste positivisten
Jon Elster fór opp i høgdene saman med Marx og Hegel. Men etter års vandring frå hytte til hytte i evig krangel om åndsfenomenologi og historisk dialektikk, tok Elsters turkameratar til å skrante.
«Naturen må vike for klimaet», seier filosofen og samfunnsforskaren Jon Elster og meiner med det at vi ikkje må setje respekten for villmark og naturopplevingar høgare enn overlevinga til menneskeslekta. Men er ikkje klima natur, tenkjer eg medan eg skriv ut refleksjonane mine over samtalen med Jon Elster.
I heimebiblioteket mitt finn eg fleire av bøkene hans, mellom anna Marx idag, ein antologi Elster redigerte i 1973. Eg las den boka i min grøne ungdom og slakta henne som urøynd kritikar i Arbeiderbladet, fordi politisk teori om kapital, profittrate og «arbeidets subsumpsjon» baud meg imot. Eg kunne ikkje fatte korleis marxistiske teoretikarar fann tildriv til å gravleggje seg levande i så daud materie.
Sirenesongen
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
