Det mørknar

Longyearbyen: I den tredje veka i november kjem mørkeret, og dei høge fjella i Longyearbyen blir borte; det tette polarmørkeret verkar å vere fullstendig samanpakka, liksom pakka saman av stride, arktiske vindar frå alle kantar, om enn temperaturen svingar frå minus ti til null gradar, så slepper ikkje den alltid pågåande vinden, ofte stiv kuling, taket, men det tek ikkje bort at mørkeret samtidig har ein slags lun varme.

Og da er det byens ljos eg tenkjer på, og at ljoset frå byen gjev ein slags tryggleik, om dei mørke og ruvande fjella står tause og verkar skumle i mørkeret, og utan snø er alt veldig mørkt, men så, med eitt, som ikkje er med eitt, det berre verkar slik, skin månen, og ein ser konturane av fjelltoppane, og havet er kolsvart, som kveldsmørkeret, men måneljoset legg spor av ljos på den urolege ytre vassmassen til havet.

På formiddagen er det alt kveld, frå der eg sit og glanar, ser eg ikkje noko anna enn ljoset frå nabohuset; det høge Hiorthfjellet er ute av syne, det som var så kvitt av snø da eg kom, og som dominerte landskapet i Longyearbyen; alt er forandra, og det er det tette, arktiske mørkeret som pregar heile landskapet; ikkje aleine, ettersom ljoset frå byen set opp mange punkt av ljos, som stødige faklar i saumane til eit uryddig skjold.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare