Essay
Etter koronapandemien
For å tenkje etter kva som kan komme etter koronapandemien og alt det som fekk verda til å trekkje pusten, tok eg og ei venninne ein tur til Maridalen, for ho visste om ein fin skogstur, og vi kunne vere i fred, som om turen var ei forlenging av heimekontoret mitt.
Eg er svært sjeldan i skogen, og der var det ei stor togn som var overraskande, berre avbroten av mange ivrige kjøttmeiser og fjerne ul frå Gjøvikbanen; det var ikkje eit vindblaff, og det lukta av bakken, mykje kvitveis, våt, mørk jord utanfor stien, og kvae frå furustammar, og det var uvant å gå med så mange røter som låg oppe i dagen – og tett i tett med visne furunåler og mange furukongler, blåbærlyng – ettersom eg berre er vand med å rusle i byen, og nettopp byen blei ein samtale mellom oss, og kva som ville komme til å hende i så snart pandemien var over.
Kva ville bli borte, og kva ville vi halde fram med å gjere, all den stund det verkar som vanane våre er like slitesterke som gena; og så begynte vi å diskutere den artikkelen som hadde stått i ei vekeavis der den franske forfattaren Michel Houellebecq meinte det var tull og tøys at «ingenting kommer til å bli som før», han meinte at det til og med ville bli verre: alt blir ved det same, berre mykje verre, men kva kan bli verre enn denne veldige stillstanden, pengane som forsvinn, og døden som herjar i det skjulte.
Og kva kunne bli verre enn at det politiske livet blir dominert av ei styreglad regjering som litt etter litt smyg inn udemokratiske verkemiddel, om enn ikkje på det nivået som den amerikanske presidenten drøymer om: å bli den første amerikanske keisaren.
Kanskje det blir i oss, ustoppeleg som stoffskiftet, ettersom alle dei døde minner oss om omkalfatringane smitten fører til, og at det ikkje berre er dei godt over 80 som kan bli ramma, men også ein fyr på berre 41 år blei nettopp angripen og dregen rett ned i grava, eller med tid og stunder så gløymer vi det òg, som vi gløymer å la vere å gi klemmar, eller handhelsar og hostar høgt og tydeleg rett i fjeset på dei vi samtaler med, all den stund det er vanane som bestemmer.
Og så den flotte framsida, av den store baksida, at det kjem klimaet til gode, at dei som før smitten møttest i framande byar, blir sitjande heime og tek møta over nettet, og dermed flyg mindre, og tek heller sykkelen fatt enn bilen, eller vil også det forsvinne?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
