Eg har hatt heimekontor i over 30 år, men no er noko på gang, og det er koronasmitten, og eg går nesten ikkje ut; eg går ein tur kvar dag, det har eg gjort lenge, men no er det noko som skjer, noko som er annleis; heile gata er tom, og heile byen, ja, heile landet, ja, heile verda er stengd, og alle ventar på at nokon kan opne døra og vi kan komme tilbake til den gamle verda.
Noko er heilt på trynet, og eg pustar berre gjennom nasen når eg går tur, og eg har skjerf over munn og nase, i tilfelle eg blir smitta, og i butikken, når eg skal kjøpe mat, snakkar eg ikkje med nokon, eg berre smiler djupt inn i skjerfet og nikkar, og eg treffer nokon som eg kjenner, for eg har jo høyrt om dei som ikkje veit at dei er smitta, eller dei heilt sinnssjuke som er smitta, og som gir blaffen i å halde seg heime.
Eg har ikkje hanskar på meg, og idet eg tek på ein banan og ein appelsin i butikken, for ikkje å snakke om ein boks med øl, for der trur eg det er karneval og ein dans med mange virus, så seier eg til meg sjølv at eg ikkje må gløyme å vaske hendene når eg kjem heim att, eg har aldri vaska hendene så mykje som no; eg kan ikkje gå ned trappa utan å ta på gelenderet, eller gå ut gjennom porten i bygarden der eg bur, utan å ta på låsen og handtaket, så seier eg til meg sjølv at eg må ikkje gløyme å vaske hendene når eg kjem heim att; eg har blitt ein såpevasknevrotikar; tenk på alle dei som er døde.
Men ikkje berre det, eg har også blitt hypokonder, eg kjenner etter om eg er sår i halsen, og er eg ikkje litt varm, altså feber, og er eg ikkje litt rar i armar og bein, og eg tenkjer etter om eg har teke på noko og så gnidd meg i auga, eller alle dei avisene eg får på døra kvar morgon, kan dei smitte, liksom virusa ligg i dvale til eg kjem og løftar dei opp, og eitt eller fleire av dei går rett til angrep på meg og rasar inn i slimhinnene mine før eg veit ordet av det, kan det stemme, som å stikke hovudet ut av vindauget for å kjenne på vêret, kor langt går smitten; eg høyrer på radioen, eg har dab, og eg lyttar berre for å høyre at det går betre, men i desse dagar går alt verre og verre, som om håpet er borte, slik pengane er vekk, som jobbane er vekk; alt ventar på at det heile skal gå over og vi kan få tilbake den gamle verda vår, men det kjem ikkje til å skje, ettersom ho forandrar seg slik vi gjer det.
Dette er ikkje verda frå i går, dette er verda frå i overmorgon til neste år, og vi veit det ikkje, alle kjem til å bli angstbitande nevrotikarar og hypokondrar, alt blir heilt annleis, og det er ikkje D-dagen eller 22. juli; dette blir noko heilt anna, og vi veit det ikkje, alt eg høyrer, er at denne smitten ikkje kjem til å forsvinne, det er som om han ikkje vil forsvinne på mange år, trur alle dei professorale ekspertane som flokkar seg i radioen og på fjernsynet, som om det er embetsmannsstaten som har kome tilbake over natta.
Men av alle dei kloke hovuda er det ikkje éin av dei som veit kor lenge dette kjem til å vare, og kor lenge vi skal halde barnehagane, skulane, vidaregåande, høgskulane og universiteta stengde; dei berre gjettar, men eg høyrer om det eine smitta landet etter det andre som blir verre og verre, og no er det Amerika som slår alle rekordar, og no er det 160.000 som er døde i heile verda, og den eine eksperten etter den andre seier at det blir verre, og det er ingen som veit kor lenge dette held på.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
