Essay
Kva er meininga med permisjonslivet?
Livet i permisjon må berre gå seg til. Då trengst det riktig fottøy.
Teikning: May Linn Clement
Ein myte om lokalavisjournalistar er at me er ute på farten heile tida. Fyk rundt med blokka i handa og kamera rundt halsen og produserer stoff til bladet. Sanninga er at me sit i ro store delar av dagen. Me får vond rygg og må få spesialstolar, slik at det ikkje vert så vondt å sitja lenger. Om det stemmer, som dei seier ved Cornell University, at sitjing er den nye røyken, har eg vore storrøykjar lenge.
Men eg prøver å slutta. No er det ein månad sidan eg sist sat på ein kontorstol.
Permisjonstida byrja ikkje slik eg hadde trudd. Eg trudde eg skulle kjenna ei ro i kroppen av ikkje å gå på jobb, at eg i rein harmoni skulle veksla mellom å dyrka kreative prosjekt og vera driftig husmor.
I staden vart eg uroleg. Det stressa meg å ikkje gå på kontoret, å ikkje tena dei pengane eg kunne tent. Eg tok meg nær av å ikkje lenger få dei felles e-breva til redaksjonen, og eg kjende meg utanfor då eg mista tilgangen til kalenderen og den interne Facebook-gruppa til kollegaane mine i Marsteinen. Eg anka over å ikkje vera ein del av noko større. Det eg hadde gledd meg mest til, var å ikkje få meldingar frå redaktøren om eg kunne sjå nærare på den eller den saka til neste veke. I staden vart eg uroa av å ikkje høyra noko frå han.
«I made my family disappear», seier Kevin i Alene hjemme.
Nett slik kjende eg det òg.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
