Essay
Søledam
Illustrasjonsfoto: Gorm Kallestad / NTB
Det var svært haustleg, og eg passerte søledammar på turen eg går kvar dag. Speglinga av himmelen var skiftande skydekke, og dammane var heilt grå. Men det var fleire sølepyttar enn søledammar eg skritta over, for dei eg skritta over, var ikkje på ein sølete veg, det var i små fordjupingar på fortauet. Eg visste jo at det var regnvêret som laga pyttane, men kvifor det var fordjupingar, det ante eg ikkje.
Eg bøygde meg over ein pytt for å glane ned i han, og han dekte seg til med alt dagslyset eller det grå lyset frå skyene, og med eitt var vinden der og la ei lang rynke over sølevatnet, som endå ei tildekking. Det var som eit ekko av eit av dei kjende fragmenta av den greske filosofen Heraklit: «Naturen elskar å dekkje seg til.»
I det eg flytta meg, landa to sporvar og tok til å drikke av sølepytten. Dei drakk svært stille, så gnei dei nebba mot fortauet, like over vatnet, og sidan det var kaldt, hadde dei blåse opp kroppen. Eg har lese at fuglane har ein annan kroppstemperatur enn vi, som om det var grunnen til dei oppblåsne kroppane, ettersom dei fraus lettare; dette ante eg ikkje noko om, for eg har lese for lite om sporvar.
Mot den eine skosolen min kom ein svart maur, liksom han hadde gått seg bort. Eg kunne sjå dei to lange antennene som stakk opp frå hovudet, dei vibrerte, som om dei berre rista, og no tenkte eg at han skulle ha vore innomhus, saman med tusen husmaur som levde av dei smulane som fall mellom golvbordplankane i eit av dei mange husværa på begge sider av fortauet, og som konstant prøvde å finne ei sukkerskål inne i eit lukka kjøkkenskåp.
Mauren heldt fram med å dukke opp framfor tuppen på den høgre skoen min, og eg snudde meg for å sjå om han var på veg mot sølepytten og dei to ivrige sporvane. Han stoppa, som om antennene fortalde om sporvane, og at om han ikkje snudde, så ville han gå ein sikker død i møte.
Det bles så mykje at ei avis, eg trur det var ei av dei raude sidene til sporten i VG, flaksa som ei høne før ho landa på ei trapp ved sølepytten. Den sida som vende opp, viste fram eit bilete av ein fotballspelar, ein som spelte på Enga. Heile avisa stod på tynne avisbein, som eit vått og skrøpeleg korthus. Så kom det meir vind som tok med seg eksos frå Thereses gate, og avisa fall ned trappa og landa på ryggen, midtsida delte seg opp, og no var det fotballaget Tromsø og Gutan på bildet.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
