Fjernve

Lytt til artikkelen:

Og slik hugsar eg det. Det var som eit svakt skimmer i meg frå tidleg av: nett ikkje som ein lengt, men som ein ve. Noko meir, kjendest det som, enn berre å lengte vekk frå bygda og dei vande omgjevnadene: skulen, bensinstasjonen, ur og stein, slakteriet. Eg ville ikkje ha avveksling, eg vil ikkje bort og sidan heim att, eg ville bu i ei anna verd.

Mennesket, skriv Thomas Hylland Eriksen ein stad, har ikkje røter, det har føter. No for tida har mennesket, den evige nomaden, også kredittkort. Det har reisebyrå på internett, det har bonuspoeng hjå SAS og cashpoints hjå Norwegian, det har trillekoffert, ryggsekk og reiseapotek. Sjansane for å setje vandringstrongen ut i livet er difor legio. Kanskje, tenkjer eg no, mange år etter, var eg berre ei reiselysten tenåringsjente som drøymde om det eventyrlege, uhygieniske tilværet til ryggsekkturistane på ei kvit og vakker strand ein stad i Det fjerne austen, på ei øy, med billeg øl og fordomsfrie omgangsformer. Kva, tenkjer eg, om noko, skilde reisetrongen min frå den til andre? Kanskje ikkje noko anna enn at han var min. Men noko må det ha vore, tenkjer eg likevel, noko meir, denne skimrande veen eg alltid kjende like under huda frå eg var lita, og som eg kjenner enno.

For eg vende aldri heim. Eg reiser enno. Når eg sit i lag med jamaldrande ungdomsvener, vert eg råka av det faktumet at dei for lengst har vorte vaksne. Storøygd lyttar eg til utgreiingane deira om pensjonspoeng, HMS-problematikk på jobben, barnehageplass, problem med forgassaren, ordningar for avspasering og svikt i fundamenta til den nye plattingen utanføre rekkjehuset. Ikkje at desse venene ikkje reiser, tvert om, ein gong eller to i året – i eit normalår, vel å merke – tek dei seg både ei veke her og to veker der. Og med stort utbyte. Eg merkar stundom at eg er avundssjuk på denne føreseielege tryggleiken og tenkjer: Så godt det hadde vore om eg slapp denne rastløysa som alltid kjem over meg etter nokre månader, ofte berre etter nokre veker eller dagar heime. Også mannen min ville vel kan hende ha sett pris på noko mindre fjernve og rastløyse hjå den han deler kvardagane med. Nokre av dei, i alle fall.

«Så heldig du er», kan ein slik ven seie, «som berre kan reise og reise nett som du vil og når du vil».

Kanskje det. For mange år sidan, fortalde mannen min meg, var han til stades på eit føredrag Thor Heyerdahl heldt i Oslo. Etterpå våga han seg bort til den store eventyraren, kom i prat og sa noko sånt som at så fantastisk og eventyrleg spanande det ville ha vore å reise over havet på ein flåte av balsa, slik han hadde lese om i ei av yndlingsbøkene sine då han var gut, Kon-Tiki ekspedisjonen. Heyerdahl såg skarpt på han og sa: «Kvifor gjer du ikkje det, då?»

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare