Mat
Gi meg ein T
Når T-beinsteika har kvilt i panna i nokre minutt, er ho klar for servering.
Foto: Dagfinn Nordbø
Eg er viss på at min første kjærleik var ei T-beinsteik. Sidan romantisk kjærleik ikkje er tema her i spalta, forstår nok lesarane at dette handlar om mat, ikkje forelsking.
På 70-talet blei eg også forelska i jazz, og eg var frå 1975 fast travar på dei eventyrlege festivalane i Kongsberg og Molde, seinare også Voss. Og på jazzfestival må du vere smart, skal du rekke å få i deg mat, for det er jo så mykje musikk ein ikkje må gå glipp av.
Dette var ei tid då gatemat ikkje var eit like vanleg innslag som det er no. Det var liksom pølse med lompe og ikkje så mykje anna, og dei fleste var heller ikkje så vane med å innta måltida sine ståande på fortauet. Framleis slit eg litt med å få i meg mat som kjem i pappbeger med plastbestikk.
På Kongsberg fanst det på den tida ein vidgjeten restaurant, med store, grøne uteareal, minigolfbane og flott plassering ved Numedalslågen. Dei hadde T-beinsteik på menyen, noko eg og kameratane mine snart forstod var den ultimate løysinga på jazzfestivalens matutfordringar.
Eit vakse stykke kjøt, med følgje av sprø pommes frites, heimelaga béarnaise-saus og frisk salat. Ikkje kjenner eg kaloriinnhaldet, dette var lenge før slike bagatellar var interessante, og det vi var ute etter, var jo å skyve så mange kaloriar som mogleg inn i ansiktet på ein gong, slik at vi kunne springe tilbake til Kongsberg kino for å høyre på det polske radiostorbandet, Sonny Rollins og andre store stjerner. Eg hadde aldri i mitt liv høyrt om T-beinsteik.
Ei heilt ny verd opna seg. Biff hadde eg prøvd, til og med å lage det sjølv, men ein skal eigentleg kunne mykje om mat for å steike ein perfekt biff. Det blei gjerne skosole eller altfor rått, og på den tida trudde eg at alt som heitte noko med biff, var same sak, og at einaste forskjell var prisen.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
