Eg har gjenskin i alle vindauge, og eg ser dit for å sjå det som verda held skjult for meg.
Dette er tøysete metafysikk, men eg ser etter sjela til den avlidne kona mi, i sine små og snøgge opningar eller avsløringar, som om eg er omgjeven av den fragmenterte sjela hennar, og ho lever opp til Heraklits berømte fragment: «Naturen elskar å dekkja seg til», som om sjela hennar er fullstendig natur, og det er hennar natur eg jaktar etter, om ikkje litt av Gud, ettersom den nederlandske filosofen Spinoza påstod at Gud og naturen var det same.
Men eg ser aldri noko av denne metafysikken, eg ser mange rare ljosglimt og skuggar av nokon som kunne ha vore frå den andre sida av grava, som ei svært lita fluge som eg oppdaga, ein sein kveld, etter å ha glodd mot kjøkkenvindauget og såg rett ned på den venstre armen min, idet eg skulle til å lese, sidan det var nokon som kraup på underarmen min. Det var ei svært lita og spe fluge, svært smal, og eg undra på om det kunne vere ei av dei som heiter døgnfluge, og eg blei fascinert av det mindre formatet, og med kva kraft ho sprang over bordet og opp langs lampa mi, og forsvann med ein tynn lyd oppunder lampeskjermen, og eg kunne sjå den spede skuggen som fauk av garde.
Det kunne umogeleg vere ei døgnfluge for dagen etter såg eg henne igjen, trur eg, i ein kort augneblink, og eg tenkte på kven som kunne ha laga noko så lite og innfløkt, sidan dei har fleire hjarte og eitt i hovudet for å få insektblodet ut til antennene. Ho var mykje mindre enn ei vanleg fluge og mindre enn ein mygg, men ho var snøgg, og ho flaug med ein tynn lyd, og ho tolte at eg tulla litt med henne; tenk på auga ho har, kva ho kunne sjå, eller dei syltynne blodårene og dei tynne og sikkert gjennomsiktige vengene, som eg nesten ikkje kunne sjå. Alt på henne var ørsmått.
Så glante eg på skrå mot kjøkkenvindauget, som om eg ved å glane på skrå skulle oppdage noko som verda dekkjer til, liksom ei opning i verda, ettersom det er noko hemmeleg med verda, og så sat eg og såg på noko i ljoset som skein inn på kontoret mitt, og eg som avskyr å skulle sitje i solljoset, men eg kunne sjå at det var noko smått og rart i vindaugskarmen inne på kjøkkenet. Det skarpe seinsommarljoset, eller skulle det vere tidleg haust, skein på noko, og eg reiste meg opp og rusla inn på kjøkkenet, og det eg såg, var ei lita larve, som trekkspelaktig prøvde å forsere vindaugskarmen, og eg bøygde meg ned for å sjå på dei fjonete føtene.
Eg fekk henne opp på tuppen av peikefingeren, og eg lyfta henne opp for å sjå på dei to mørke auga og det rare trynet, auga var som to tynne tusjpunkt, resten var grønt, det gjekk eit rykk gjennom henne, og ho prøvde å dra seg fram over peikefingeren min; eg kunne svakt kjenne dei fjonete beina, så blei ho borte. Vindauget stod oppe, eit vindblaff dytta henne vekk frå tuppen av peikefingeren min, og eg begynte å leite etter henne på det store kjøkkengolvet mitt, men ho var, som det heiter, sokken i jorda, og eg undra på om ho kunne ha falle i sprekken mellom to golvbord, så eg begynte å krabbe over plankane.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
