Eg har gjenskin i alle vindauge, og eg ser dit for å sjå det som verda held skjult for meg.
Dette er tøysete metafysikk, men eg ser etter sjela til den avlidne kona mi, i sine små og snøgge opningar eller avsløringar, som om eg er omgjeven av den fragmenterte sjela hennar, og ho lever opp til Heraklits berømte fragment: «Naturen elskar å dekkja seg til», som om sjela hennar er fullstendig natur, og det er hennar natur eg jaktar etter, om ikkje litt av Gud, ettersom den nederlandske filosofen Spinoza påstod at Gud og naturen var det same.
Men eg ser aldri noko av denne metafysikken, eg ser mange rare ljosglimt og skuggar av nokon som kunne ha vore frå den andre sida av grava, som ei svært lita fluge som eg oppdaga, ein sein kveld, etter å ha glodd mot kjøkkenvindauget og såg rett ned på den venstre armen min, idet eg skulle til å lese, sidan det var nokon som kraup på underarmen min. Det var ei svært lita og spe fluge, svært smal, og eg undra på om det kunne vere ei av dei som heiter døgnfluge, og eg blei fascinert av det mindre formatet, og med kva kraft ho sprang over bordet og opp langs lampa mi, og forsvann med ein tynn lyd oppunder lampeskjermen, og eg kunne sjå den spede skuggen som fauk av garde.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
