Hekta på islandshest

Mette Camilla Moe Mannseth har funne draumelandet, og der handlar det om islandshestar heile dagen. Ho er både trenar, ryttar, ridelærar og oppdrettar.

Det fanst ikkje mange hestar der ho vaks opp – på Holmen på Oslos vestkant. Men no bur ho på den flotte garden Tufur ikkje så langt frå hestehovudstaden Saudarkrókur langt nord på Island, og det har ho gjort i nærare 20 år. Historisk har området vore eit hestemekka. Her er det mange som har islandshest, og det er mange konkurransar.

Frå garden er det fin utsikt mot Skagafjördur, og eit tital hestar beitar på markene. Om islandshesten er det sagt mange godord. Han er roleg, han verken sparkar eller bit. Han er sjarmerande, snill, tøff og seig, og kringom i verda har han fleire hundre venelag. I Tyskland er det over 170, medan det er 34 lag med i Norsk Islandshestforening.

Islandshesten likar å ha folk rundt seg, og han vert omtalt som eit flokkdyr. Han ruvar slett ikkje i landskapet, men kan bera tung last og tek seg stødig fram i vanskeleg terreng. Han er både vakker og fotogen, og ofte dukkar han opp i islandske filmar. Der har me sett islendingen ridande på kvit hest gjennom bølgjene på stranda, eller på vill flukt frå politiet oppe i fjellet, eller på bilvegen til Reykjavik for å gjera revolusjon.

For nokre år sidan fekk Benedikt Erlingsson Nordisk råds filmpris for Om hester og menn. Den gongen uttalte han at blant anna er filmen ei hyllest til alle dei utanlandske hestejentene som kjem til Island for å arbeida. I filmen er ei svensk hestejente den einaste helten. Ho kunne like gjerne vore norsk, dansk eller tysk, for på Island er det mange slike jenter.

– Dei er som nonner; dei er gifte med hesten, har regissøren uttalt.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare