Humor
Kløyvd tunges tale
Det luskar ein uorganisert minoritet iblant oss og ber på ein språkleg løyndom.
Teikning: May Linn Clement
«Ka e klokkæn?», spurde dei på Skinstø skole, der eg hadde gått sidan førsteklassen.
«Om du vett kor møje klåkkå e?», sa dei på Gausel, der eg no skulle byrja.
Året var 1986, og me hadde flytta frå Hordaland til nabofylket Rogaland. I ein skuleklasse med lokalfødde siddisar stakk ein bergensar seg ut som ein sur fagott i eit harpeorkester. Ikkje berre orda var annleis, men sjølve melodien.
Det var knapt to hundre kilometer frå Bergen til Stavanger, fordelte på seksten eller sytten bilferjer, men eg var ikkje førebudd på kva reisa innebar reint dialektmessig. For meg representerte desse ferjeleia tvangsflytting inn i ei framand språkgruppe.
Det tok ikkje lang tid før herminga etter bergensdialekten min byrja gå meg på nervane. Ein tiåring i framandt land hadde ikkje stort å stilla opp med, og gradvis vaks det fram ein splid i mitt inste. Ved frukostbordet heime held eg fram som før, men på skulevegen byrja ein parallell eksistens. Den heldt fram til klåkkå ti øve tri, då gjekk eg heim og slo attende til bergensk.
Eg visste det ikkje då, men eg var alt godt på veg mot medlemskap i ei eksklusiv og uorganisert minoritetsgruppe. Løynleg iblant oss går nemleg nokon som ber på to eller fleire separate identitetar. Nei, eg snakkar ikkje om sovande russiske agentar, men om oss.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
