Essay
Sluttoppgjer
Nokre tal får me tildelte så snart Skatteetaten har motteke fødselsmeldinga. Andre vert plukka opp undervegs i livet, eller avslørte når det nærmar seg slutten.
I mykje av mitt vaksne liv, som snart er halve tida eg har vasa på vår jord, har to tal sete fast ein stad mellom hjernen og sjela. Eg tenker ikkje på koden til bankkortet eller mitt eige personnummer, men to årstal, som ikkje eingong er knytte til meg sjølv. Det eine er 1864, og det andre er 1938.
Eg treffer ikkje på desse tala kvar dag. Ikkje eingong kvar veke. Dei ter seg snarare som to gamle radiohitar. Å spørja konkret kva tid eg sist kom i hug eitt av dei, gjev ikkje heilt meining. Når plystra eg sist på ein Beatles-melodi? Brotstykke kjem og går. Dei er ein del av røynda me tek for gjeve, som fuglekvitter og aldrande familiemedlemmer og lyden av trikken i gata.
Likevel. Eg veit ikkje med kva slags frekvens 1864 og 1938 opptrer blant befolkninga elles, men hos meg har det tippa over frå det underlege til det lettare mystiske.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
