Essay
Søledam
Illustrasjonsfoto: Gorm Kallestad / NTB
Det var svært haustleg, og eg passerte søledammar på turen eg går kvar dag. Speglinga av himmelen var skiftande skydekke, og dammane var heilt grå. Men det var fleire sølepyttar enn søledammar eg skritta over, for dei eg skritta over, var ikkje på ein sølete veg, det var i små fordjupingar på fortauet. Eg visste jo at det var regnvêret som laga pyttane, men kvifor det var fordjupingar, det ante eg ikkje.
Eg bøygde meg over ein pytt for å glane ned i han, og han dekte seg til med alt dagslyset eller det grå lyset frå skyene, og med eitt var vinden der og la ei lang rynke over sølevatnet, som endå ei tildekking. Det var som eit ekko av eit av dei kjende fragmenta av den greske filosofen Heraklit: «Naturen elskar å dekkje seg til.»
I det eg flytta meg, landa to sporvar og tok til å drikke av sølepytten. Dei drakk svært stille, så gnei dei nebba mot fortauet, like over vatnet, og sidan det var kaldt, hadde dei blåse opp kroppen. Eg har lese at fuglane har ein annan kroppstemperatur enn vi, som om det var grunnen til dei oppblåsne kroppane, ettersom dei fraus lettare; dette ante eg ikkje noko om, for eg har lese for lite om sporvar.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
