Eg hadde ein gong ein kollega som heldt vandrande visningar av gamle hoppbakkar i Nordmarka. Det var skralt med tilskodarar, og siste gongen kom det berre éin person, som diverre måtte snu på grunn av dårleg fottøy.

På tur i Marka har eg passert fleire gamle skihopp. Dei minste, eg tippar K5, er freistande å prøve ut, men ser likevel altfor skranglete ut til at eg nokon gong vil våge meg opp der.

Sjølv om bakkane kan sjå vinglete og heimelaga ut, er det imponerande å få til slike byggverk. Eg ser byggarane føre meg der, med plankane, for 50 år sidan, mens dei gledde seg til snøen kom.

Heimelaga sportsutstyr er utdøyande. Det å snikre sitt eige fotballmål, til dømes. Ein skal ikkje lenger tilbake enn på 1990-talet, då det ikkje var vanleg å ha to like mål i hagen. Det eine var vindskeivt, det andre utan tverrliggar, og begge var sjølvsagt utan nett.

Det same gjeld slåballkølla. Det var vel ingen som hadde ei symmetrisk kølle. Ein var faktisk tvinga til å treffe på rett stad for at ballen skulle fly til rett stad.

Ovarenn i Obrestadbakken på Hå på Jæren (!) i 1940.

Foto: Gard Paulsens arkiv / Stavanger byarkiv

Å få perfekt utstyr rett opp i hendene krev mindre kreativ tankeverksemd. Ber ein dagens barn om å sette opp to mål for litt småspel, risikerer ein dette svaret:

– Ja, men me har ikkje kjegler!

Bruk drikkeflaskene, genseren din eller kva en det måtte vere. Eller pell dykk på det foredraget om gamle hoppbakkar i Nordmarka, som Oslolosen ville ha svara.

Maren Bø

Maren Bø er frilansskribent og idrettspedagog.