– Ja, ver så god, her kan de skifte. 

Lukta av tigerbalsam slår mot deg. Furuveggane i garderoben ser ut som dei kan ramle saman før lagoppstillinga er lesen opp. Velkomen til 1970-talet, eller i beste fall 1990-talet.

Og så var det toaletta. Dessverre blir tigerbalsamlukt til urineim, og lyset funkar ikkje – akkurat det er litt flaks, for då slepp du å sjå korleis det eigentleg ser ut der inne. Doen renn konstant, å trekke ned kan du gløyme.

Nøkkelen har nok ein sint motstandar kasta åt skogen, og mens du sit der inne, må du difor halde i handtaket for å få vere i fred. 

Dei med erfaring i breiddefotballen veit at slike klubbhus finst. Ikkje så ofte no som før, men seinast tidlegare denne månaden var eg vitne til ein do med eit stort hòl i døra – ein kunne berre dekke det til med ei jakke. 

Skal tru korleis det ligg an her inne? Bildet er frå det evig mellombelse klubbhuset til Rennesøy FK.

Foto: Maren Bø

Endå større ulykke er det å køyre lenger enn langt ein måndagskveld og komme fram til ein stad der garderobane ikkje finst, eller finne ut at Roar, som har nøklane, er gått heim. 

Banar utan do kan skape panikk hos både liten og stor, og eg kan love at spelarar i lågare divisjonar har like mykje nervar og ritual som dei der oppe. Det er faktisk interessant kva me tillèt i idretten, år etter år – når ein tenker på alle luksusdoa i heimar og bedrifter. 

Spleis, kakeutsal og søknadsskriving. Det er ikkje lett for ein klubb utan ei rik tante. Det nyttar heller ikkje å berre bry seg om eige klubbhus, for ein gong må du uansett på toalettet til motstandaren. 

Maren Bø

Maren Bø er frilansskribent og idrettspedagog.