Mat
Vi må våge kval
Kval med kålrotmos, bacon og fløyte.
Foto: Dagfinn Nordbø
Eg har aldri vore kresen i matvegen. Når eg reknar ut min – etter det styresmaktene synest – noko høge BMI, plar eg trøyste meg med at eg eigentleg vantar ein halvmeter på høgda. Eg har alltid vore ein matmons.
I barndomen åt eg med liv og lyst alt eg fekk servert av mor mi, som var den som stod for kjøkenarbeidet. Ho hadde, akkurat som far min, vakse opp på gard på Vestlandet.
Like etter krigen flytta dei til Oslo og rett inn i arbeidarklassen. Nokre år arbeidde mor mi som tenar hjå ein velståande familie på vestkanten. Ho hadde husmorskule, og det var kanskje der ho fekk sitt eksemplar av Schönberg-Erkens klassiske kokebok, som står i hylla mi no. Eg reknar med at noko av maten ho laga, kjem frå den boka, som jo byr på dei fleste klassiske oppskriftene og metodane ein treng.
I heimen vår var det enkel husmannskost som gjaldt, og i tillegg nokre vestlandsspesialitetar, som komle med dott eller lappar som ho steikte direkte på dei flate kokeplatene. Kjøtkakene hennar var sjølvsagt dei beste, men som hos mange andre på sekstitalet var det sjeldan kjøt på menyen meir enn éin gong i veka.
Kjøt var rekna som søndagsmiddag. Då familien hadde vore på den rituelle norske søndagsturen ut i skog og hei, stod steika ferdig i omnen til ein familie med god matlyst. Då mor mi vart aleine med tre ungar, reknar eg med at økonomien heller ikkje tillét mykje luksus, men vi leid aldri noka naud.
For meg var lever i fløtesaus ein himmelsk rett, sjølv om mor mi, som alle andre på den tida, kokte han, og det altfor lenge. Eg trur skikkeleg mørt, raudt kjøt var noko eg ikkje fekk smake før i vaksen alder.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
