Bladfykens draum om å fyke motstraums

Syn og Segn har eit sjølvbilete som dreier seg om periferi og motmakt. Sjølv påstår bladet at det snakkar frå ein radikalt annleis posisjon enn andre aviser og tidsskrift. «Syn og Segn kviler sterkt i motkulturane og dei alternative rørslene i Noreg», vert det sagt på heimesida deira. «Det du finn i Syn og Segn, finn du sjeldan i andre allmennkulturelle tidsskrift, vekeblad eller dei meiningsberande avisene.» Det er ein dristig påstand som det ikkje er berre berre å skulle leve opp til.

Sist veke vart det annonsert at Astrid Sverresdotter Dypvik vert tilsett som ny redaktør i Syn og Segn, «eit tidsskrift for kultur, samfunn og politikk» som kjem ut kvart kvartal. Dypvik er utdanna historikar, har brei erfaring som skribent og forfattar og kjem no frå ei stilling som journalist i Nationen. Ho tek over for Knut Aastad Bråten.

Idédebatt

– Syn og Segn kallar seg «ein premissgjevar i det breie offentlege ordskiftet – ikkje berre for det nynorske kjernepublikummet, men også for kritisk kulturinteresserte i alle samfunnslag». Kvifor er det så viktig for Syn og Segn å presentere seg som «motstraums»?

– Noko av det har å gjere med tradisjonen som Syn og Segn står i, som er nynorsk og distriktsorientert og oppteken av andre ting enn det som er politisk mainstream i Noreg. Det er eit tidsskrift som freistar å sette andre ting på dagsordenen enn det dei fleste tidsskrift gjer. Det synest eg er ein fin tradisjon, og det er ein tradisjon som går gjennom heile historia til Syn og Segn og gjennom heile den rørsla Syn og Segn har vore ein del av.

– Men kva vil det eigentleg seie å vere motstraums no for tida?

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare