Diktet
Diktet: Håkan Sandell
Foto: Bokförlaget Faethon
Eg nemnde poeten Håkan Sandell i denne spalta sist. Han fortener å bli omtala her. Det kan synast rart, for denne spalta har fokus på norsk poesi, men Sandell kjenner seg ikkje som ein svensk diktar, denne skåningen har ein skandinavisk identitet, der nærleiken til Danmark har vore viktig.
Sandell har dessutan budd i Oslo i over 20 år, han skriv for norske tidsskrift – han er aktuell med artiklar i Ny Tid og Minerva – og mange av dikta hans har motiv frå Oslo. Det ser vi frå samlinga Oslo-Passionen (2003) fram til den seinaste boka hans, Jorden öppnar porterna (2023), som dette diktet er henta frå. Sandell har også vore ein viktig inspirator for meg – heilt sidan eg fylgde eit poesikurs av han i 1998.
Gunnar Wærness har skildra dikta til Sandell som «anti-minimalistiske». Det kjem fram av Jorden öppnar porterna, på 168 sider. Kvart dikt endar med komma, det er for å tydeleggjera det episke draget i boka. Men Sandell skriv ikkje så mykje handlingsorientert poesi, meir impresjonistisk og sansande lyrikk.
Boka tek føre seg alvor i tida, som krigen i Ukraina – dette diktet nemner «krigsnyheter» – og klimakrisa og ein norsk materialisme. «Åh, Oslo, Oslo, Oslo! Så höga/ skyskrapsskuggar över dödsdalen», heiter det i eit anna dikt. Men Sandell er ingen endetidsprofet, for det er våren som står i sentrum, som tittelen på dette diktet varslar om.
Dette er ikkje eit dikt som er forståeleg ved fyrste gjennomlesing, men les du det mange gonger, klårnar eit bilete av eit Oslo vi ofte gløymer finst der: byen før kvelden med folkevrimmel og fest, der stolane enno er tomme og uteliggjarar og fuglar enno dominerer bybiletet.
Det bør koma ut ei attdikting til norsk av Sandells oslodikt, frå dei siste 20 åra. Der vil ein ikkje berre oppleva stor poesi, men også skarpe observasjonar av ein by i stor forandring.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
