Litteratur
Motvekt mot språkleg forflating
Gaute Heivoll ville skrive ein serie allalderbøker om dei sju dødssyndene. Men for å få det slik han ville, måtte han finne opp ei åttande. Kva for synd det er, får lesarane vite i siste bok.
Forfattar Gaute Heivoll.
Foto: Stian Lysberg Solum / NTB
Med serien Estragons historier har Gaute Heivoll skapt noko nytt i norsk litteratur for born og vaksne. Bok tre, Den siste keiser, blei nyss lansert. Kva tid den neste kjem, er framleis uklart. Forfattaren, som fekk sitt gjennombrot med brageprisvinnaren Før jeg brenner ned (2010), skriv andre ting parallelt. Dessutan er han avhengig av at den travle danske illustratøren John Kenn Mortensen finn tid til å gi bøkene den utforminga Heivoll ønskjer.
Desse bøkene fortel eventyrlege historier med meir eller mindre sterk tilknyting til dei klassiske dødssyndene. Det spesielle er at både hovudpersonen, Estragon, og forteljaren, Siful, er rotter. Estragon et berre pengar, og for at Siful skal få han til å fortelje om opplevingane sine, må han kvar gong stele med seg setlar eller myntar å fôre Estragon med. Sidan Siful er kyrkjeorganist, stel han frå kollektbøssa og frå presten.
Utdøyande art
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
