Nytt innhald i svulstig ritual

Når ein no snart er ferdig med å klage over det pompøse i kroninga av Charles og Camilla i Westminster Abbey laurdag 6. mai, kan ein gjerne ta til å undrast noko over det heilt nye i symbolikken som vart utforma. Der var nemleg monaleg mykje særskilt nytt.

Charles fekk reinska kraftig opp i rituala, og mange barokke element forsvann. Seremonien vart halvert i tid i høve til dei siste 300–400 åra. Borte var ei mengd imperiale element som kom til frå slutten av 1500-talet og fram til utpå 1800-talet (om det så var Koh-i-Noor-diamanten, var han ikkje med, men den norske smaragden i septeret var der framleis).

Alt har ikkje sett likt ut i 1000 år. Imperiet var såleis overveldande sterkt markert og ikkje minst den imperiale styringsmakta, då dronning Elizabeth II vart krynt for 70 år sidan, berre nokre år før imperiet gjekk i oppløysing. Slik kunne ein sjølvsagt ikkje halde fram no.

I staden for å lage ei fantasiframstilling av Det britiske samveldet som verdsmakt valde Charles å gripe attende til førestillinga om at ein konge skal vere heilande for landet sitt og tene folket, meir enn å verte tent. Til overmål var velkomsten frå kyrkjelyden framført av ein heilt ung korgut, og løftet om tenesta vart gjeven der og då.

Kongsideologien

Den eldste samlande britiske kongsideologien vart bygd i hop av element frå norrøne, normanniske, franske og britiske tradisjonar frå om lag 1000 år sidan og frametter. Hovudførestillinga var at monarken er eitt med folket sitt og ansvarleg for eit godt liv i nasjonen. Denne ideen, så ofte gløymd gjennom hundreåra der alle maktsymbol heller vart framsynte, vart ein raud tråd for oppbygginga av heile seremonien.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare