Om slekt og forsvinning
– Ein dag kjem eg berre til å vere eit namn, nokre årstal og nokre filer i ei eller anna gamal virtuell sky, trur Erlend O. Nødtvedt.
Erlend O. Nødtvedt på jobb på biblioteket i Bergen.
Foto: Kieran Kolle
Sist veke kom bergenspoeten Erlend O. Nødtvedt med Slekter. Boka er ein merkeleg ting å få i handa. Baksida, der ein forventar å finne ein tekst om boka, er dekt av eit ovalt, sepiafalma fotografi av forfattaren, med sideskil og oppbretta skjortekrage, gamaldagse briller utan bøylar balanserande på nasen og eit forpint formelt uttrykk. Framsida liknar ei klassisk slektsbok. Burgunderfarga, med eit tre på. Vridd stamme, røter, greiner skjulte av eit virvar av tette, forgylte blad. Den fyrste dikttittelen er «Tabulae genealogicae» og må vere eit ordspel på «tabula rasa», teorien om at vi vert fødde med eit sinn som er som eit blankt ark. I denne boka er det ikkje slik. Ein byrjar ikkje blank, men som ei alt påbyrja bok, full av namn og hendingar ein aldri heilt vil forstå.
Til kjeldene
– Er dette slektsgransking i verseform?
– Ja. Eg dreiv lenge med slektsgransking, som ein annan pensjonist, og etter kvart såg eg at dette er stoff som eignar seg for poetisk omarbeiding. Eg byrja å leite etter det litterære i kjeldene, ikkje berre namn og årstal.
– Har du hatt hjelp av slektsgranskarar eller dei no digitale kyrkjebøkene og slektsarkiva?
– Eg har vore så djupt nedi matriklar og kyrkjebøker at eg somme tider har drøymt i gotisk skrift. Det er ei særskild glede å finne riktig person etter langt tids leiting. Der er ho! Tipptipptippoldefar var altså gift tre gonger! Ein vigsel for 274 år sidan, ein av 45 same år, på same kyrkjebokside, men akkurat desse namna gløder. Og så sender eg dei ein tanke, då. Og skriv dei inn i diktsamlinga så dei finst litt meir enn før.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
