Overaltmannen
Sidan tidleg i 1990-åra har Kim Hiorthøy stått med eitt bein i popkulturen og eitt i kunstverda. Med boka Knivtid kjem 50 nye forteljingar inn i det hiortøyske universet.
Multikunstnar Kim Hiorthøy imponerer mange med breidda si. Sjølv kan han misunne dei som jobbar med berre éin ting.
Foto: Christiane Jordheim Larsen
Eg hugsar ikkje første gongen eg støytte på streken til Kim Hiorthøy, men eg trur det må ha vore kort tid etter at eg flytta til Oslo for å studere i midten av 90-åra, og for første gong vitja noko slikt som ein filmklubb – Cinemateket.
Ofte drog eg dit i god tid før filmane byrja, for då kunne eg setje meg ned med programbladet og lese om filmane som kom, men også studere dei merkelege illustrasjonane, som kunne vere styggpene teikningar av menneske, manipulerte foto eller collagar av alt mogleg rart. Kor mange hybelveggar har eg sett med programplakatane frå Cinemateket klistra opp med tape? Dei var kjærkomne gratis dekorasjonar, signerte Kim Hiorthøy.
Eller kanskje støytte eg for første gong på streken hans i samband med eit av albuma Motorpsycho gav ut i dei same åra. I delar av venekrinsen min var kvar nye utgjeving rekna som ei storhending, og merksemda knytte seg ikkje berre til musikken, men også til innpakkinga, alltid designa av den same Hiorthøy.
Då eg etter kvart fekk deltidsjobb i bokhandel, bladde eg i dei mange barnebøkene Hiorthøy illustrerte, i lag med forfattarar som Erlend Loe, Bjørn Sortland og Tore Renberg.
Kim Hiorthøy vart for meg i løpet av 90- og 00-talet eit namn som berre svirra omkring kor enn eg vanka. Då han for første gong gav ut ei bok han både hadde skrive og teikna sjølv, med tittelen Du kan ikke svikte din beste venn og bli god til å synge samtidig, i 2002, kjendest det sjølvsagt å kjøpe henne. Det skulle gå 20 år før han teikna og skreiv ei bok igjen.
Prokrastinerer
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
