Musikk
Paradoks etter paradoks
Sinead O’Connor – songar, musikar, låtskrivar, skodespelar og mykje meir – var skjør og sky, men talte makta midt imot og blei både håna og knebla.
Sinead O’Connor under Grammy-utdelinga i 1989. Over øyret skimtar vi logoen til Public Image, ein svart mann i eit geværsikte, til støtte for rapparane, som blei sensurerte vekk frå TV-sendinga.
Foto: AP / NTB
Då er vi der igjen: Ein kjend person med sterk stemme er borte, og det er ikkje måte på omtale, sjølv i Noreg, der det meste ho gjorde, gjekk under radaren. Konsertane ho heldt i Oslo på 80- og 90-talet, eller på festivalar som Moldejazz seinare, veit vi lite om. Folk flest hugsar éin låt.
Vi hugsar minneorda i media, særleg sosiale media, då Shabana Rehman døydde, då Ari Behn døydde – modige røyster som møtte kritikk, til tider latterleggjering, i livet. Då det var over, følte påfallande mange for ikkje berre å lovprise dei, men kritisere kritikarane. Zahid Ali, ein nær venn av Rehman, sa det høgt: No er alle venner av henne. Dei var det ikkje då ho trong dei.
Det same sa venner av Amy Winehouse og Whitney Houston.
Vi hyllar for seint og i flokk.
Teokratiet
No har mange lese om Sinead O’Connor og kanskje sett dokumentarfilmen Nothing Compares, som ironisk nok blei lagd ut på NRK to veker før ho døydde, og blitt betre kjende med henne. Men noko den jamne skandinav ikkje kan sette seg inn i, er korleis det er å vere ei irsk jente og kvinne fødd i 1966.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
