Skriving som syng

I dag – 13. mai – fyller forfattaren Lars Amund Vaage 70 år. Og med hans eige uttrykk: Det er verdt ein song. For Vaage er ein forfattar som har teke nynorsk litteratur i ei retning som ikkje liknar heilt på noko anna. Det såg ein kanskje ikkje så tydeleg i debutboka Øvelse kald vinter frå 1979, men alt i andreboka Fager kveldssol smiler er det nokre originale kombinasjonar.

I ei tid med sterkt politisk medvit skriv Vaage om arbeid og arbeidsprosessar. Men det er like mykje arbeidet som kunst han er oppteken av. Som god syttitalist er han samfunnskritisk og radikal, og ikkje minst oppteken av bønder og arbeidsfolk, som i Kyr (1983) og Dra meg opp (1985). Men like mykje av kunst: musikk, litteratur og handverk. Og av alt det som ikkje kan uttrykkjast direkte, men som ligg i grensa for kva språket kan bera.

Og medan andre jakta på det folkelege uttrykket, oppsøkte Vaage høgspråket og den lyriske prosaen. Han utdanna seg til pianist ved det dåverande musikkonservatoriet i Bergen (Grieg-akademiet i dag). Han vakla lenge mellom kunstartene, og valde skrivinga som yrke og spelinga som interesse. Men det vart ei skriving som song.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare