Å stele historia

Fortida, historia, er forsvarslaus mot samtida. Samtida tolkar fortida som ho vil, og hentar det ut av historia som ho kan ha nytte av i dagens politiske strid. Difor er det all grunn til å vere skeptisk til historieforteljarar. Ein bør alltid prøve å finne ut kva ærend forteljaren er ute i, kva interesser han tener med det han fortel.

Dei siste vekene har Russlands president, Vladimir Putin, stått fram som historieforteljar på europeisk fjernsyn.

Ukraina har ikkje krav på å vere ein sjølvstendig stat, slår han fast. Historisk høyrer Ukraina til Russland. Difor har han no invadert Ukraina for å skape orden i det rotet nyare tider har skapt i forholdet mellom dei to landa. Ukraina skal innlemmast i Russland, der landet historisk sett høyrer til.

Dette er lettferdig omgang med fortida, for å uttrykkje seg forsiktig.

Russland, området aust for Europa, er stort, og mykje historie ligg så langt tilbake i tid at kjeldene har lite å fortelje. Men på eitt punkt er historikarane samde: Den første organisasjonen på russisk jord som kan kallast ein stat, vart skapt rundt Kyiv. Rundt førre tusenårsskifte voks Kyiv fram som den leiande byen i området, og litt utpå det nye tusenåret voks Kyiv fram til det ein dansk historikar kallar ei sentralisert fyrstemakt.

Og det nye riket som her vart skapt, bar namnet Kyivskaja Rus, Kyiv-Russland. I dette riket var det sterke nordiske innslag. Det er eit gammalt stridsspørsmål kor sterke desse nordiske innslaga var.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare