Diktet
«Alltid når eg les dikta til Steinar Opstad, høyrer eg stemma hans lese dikta i hovudet mitt.»
Foto: Heiko Junge / NTB
Opstad les med sterk ro og intensitet, og etter kvart er dikta for meg blitt uskiljelege frå stemma hans, uttalen og rytmen.
Poesi eksisterer i to jamlike univers – i bokstavar og i opplesing, skriftleg og munnleg – og dikt kan tre fram på boksida med eit heilt anna preg enn dei har i opplesing. Men med nokon poetar kan ein altså få begge delar samtidig.
«Våpenhvile i Gaza, snønatt i Oslo. 18.–19. januar 2009» er henta frå Avhymninger (2009), den sjette diktsamlinga til Steinar Opstad. Det er ei tenkande bok, der poeten samtalar med andre poetar, med omgrepa og ideane og samfunnet vi lever i. «Jeg skriver og derfor deltar jeg/ og siden jeg deltar/ er jeg ikke et sannferdig vitne», skriv Opstad i eit dikt. Likevel vitnar han. Om krigen, sorga, døden; det er den verda som omgir poeten, og som omgir oss i dag. Opningsdiktet «Ibis» handlar om dødsguden Thot: «hele byer forvandles/ til hauger av asfalt og betong», skriv Opstad.
Den krigen som når våpenkvile i diktet, varte i tre veker, drap over tusen menneske og gjorde 90.000 i Gaza heimlause. I dagens kontekst ser desse tala små ut. Det er sjeldan snakk om våpenkvile. Men då som no togar krigen inn i språket: Ord som «sannheten» blir ustabile, ord som «ikke-krig» blir skapte. Noko av det smertefulle i diktet er kontrastane – mellom den nyfalne snøen, fredeleg og lett, og krigen som omgir diktet, mellom «vi» som lagar snøenglar som ungar, og «de» som spring frå bomber.
Våpenhvile i Gaza, snønatt i Oslo
18.–19. januar 2009
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
