Diktet
Diktet: Anders Arrebo
«BLandt alle disse Diur som Gud gaf Liif oc Aande/ Blef Mensken aller sidst opbygt af Herrens haande», slik opnar Anders Arrebo siste del av «Første Uges siette Dag» i Hexaëmeron (skrive i 1630-åra). Det er altså tale om Guds siste skapingsakt, av mennesket.
I dei førre utdraga viste eg korleis Arrebo overraska ved interessa si for nordnorsk natur i Hexaëmeron. Og Arrebo sluttar ikkje å overraske: Vi skulle forvente at Arrebo fortalde om skapinga av Adam og Eva i Edens hage med lyriske skildringar, ispedd teologiske utgreiingar, og det gjer han, men i hovudsak går han fram som ein moderne kirurg og forklårar menneskekroppen del for del gjennom anatomisk disseksjon!
Arrebo opnar denne passasjen i munnleg stil med eit «oc hvad?», før han går over i eit språk lånt frå naturvitskapen – med skalpellen i hand går han laus på menneskehjernen. Ein randmerknad på same side viser til Anatomicæ institutiones corporis humani (1611) av Caspar Bartholin. I dette verket har Arrebo altså funne detaljar han omtalar her, som ideen om at hjernen har tre kammer. I kjend stil, gjennom perifrasar, omskrivingar, skildrar han hjernen som heimstad for kjensler, fornuft og «Seener», som vi òg må forstå som «nerver», i og med at lækjevitskapen den gong ikkje skilde mellom dei.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
