Diktet
Diktet: Fremmede haver
Foto: Oda Berby / Aschehoug
Denne sommaren har stått i dritungens teikn, ifølgje populærkulturen. Det surt eplegrøne coveret på albumet brat av Charli XCX har fargelagt internett og dansegolv i så stor grad at sjølv vi som er fans, begynner å bli flaue. Tekstene på albumet er drøftande og skarpe, dei eksponerer artistens store og smålege bekymringar, og kanskje er det derifrå tittelen «dritunge» kjem.
Når eg plukkar av smussomslaget på Mira Hussains debutbok, Hjertet er ei rabiat bikkje, som kom i mars i år, finn eg same brat-grøne fargen. Og stemma i desse dikta har absolutt noko trassig ved seg, noko kvardagsleg og kvardagsspråkleg. Men like sterkt til stades er store tema om tilhøyrsle, familie og identitet – og eit meir dramatisk og høgpoetisk språk. Det skapar eit fascinerande spenn i fleire av dikta.
Forholdet til mora og til Gud er sentralt i boka, slik vi ser i diktet «Fremmede haver». Tankar rundt synd og dommedag blir drøfta ofte. I dette diktet svarar rett nok «jeg» nokså nonchalant på mora sin trugsel om «dommens dag»; ho et fleire eple. Eller «jeg tar dem til munnen» – ei litt gamaldags formulering som framhevar rørsla og provokasjonen.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
