Diktet
Diktet: Ida Hove Solberg
Foto: Signe Fuglesteg Luksengard
Ida Hove Solbergs første diktsamling, Var det grønt (2024), går føre seg i eit postapokalyptisk landskap. Boka er undrande og forteljande, ein science fiction bretta ut i diktform: Det har funnest eit stadig meir autoritært styresett, avløyst av ein klimatologisk, geologisk kollaps.
Tittelen er nesten eit spørsmål, eit forsøk på å minnast, slik mange av dikta også er. Dikt-eget minnest samfunnet slik det var, naturen og dyrelivet, men også eit distinkt du, ein livspartnar som har gått tapt i omveltingane.
Mot slutten av boka, der dette diktet står, går jorda gjennom ein ny transformasjon, ein andre undergang. Ingenting er lenger distinkt: Alt flyt saman, blir likt. Mennesket i dette diktet har krope ned i jorda, eller kanskje kollapsa og sokke nedover; det er framleis eit individ, eit «eg» som «kan/ puste». Samtidig er mennesket på veg til å gå opp i massen, bli til jord.
Å legge dikt-eget i jorda gir assosiasjonar til død og gravferd, til sørgerituala menneske har utforma for å heidre enkeltliv. Men i dette diktet blir enkeltlivet (som går i oppløysing) også eit bilete på verda, på den rørsla som finst i boka, der alt liv på kloden blir viska ut.
Det er klaustrofobisk å lese. Jorda framfor munnen er tett som pels, inne i munnen kryp det noko. Ideen om å forsøke å puste under jorda – å bli gravlagd levande – er eit klassisk mareritt. Samtidig er det motstand i diktet, ein nesten håpefull tone når det «svell/ og gror», når «eg pustar sakte». Finst det nytt liv etter katastrofen?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
