Diktet
Diktet: Snø av Hans Børli
Foto: Ivar Aaserud / Aktuell / NTB
Denne gongen eit polemisk dikt. Eller eit dikt som avsannar det mange meiner er vinterens herlegdom: den vakre kvite snøen, der han fell frå himmelen og legg seg på marka, slik at vi kan spenna på oss skiene og fara fram i løypene: Vårt land som sportsnasjon, som i den aller første vinterolympiaden (Chamonix 1924) tok dei fleste medaljane: «Norge viste verden vinterveien!» var refrenget i avisene etterpå.
Den som er vaksen opp i hovudstaden, har hatt snøen i Nordmarka å gleda seg over, i pløgde løyper – eller ein lagar eigne spor. Og undergrunnsbanen tok oss heilt til Frognersetra – derfrå gjekk rake sporet til Kikut. Men ikkje for den som voks opp på ein husmannsplass i grensetraktene mot Sverige og vart tømmerhoggar, som far sin.
Hans Børli (1918–1989) skreiv si mest folkekjære vise frå tømmerskogen, som Claes Gill las opp i NRK radio: «Her er det kaldt og kusli, Kal,/ me’ snø og sno fra nol,/ men langt i sør fins varme land,/ med palmesus og sol./ Der skulle vi ha vøri, Kal –/ vi skulle reist i fjol.» Visa står mot slutten av samlinga Likevel må du leve (1952), rett etter diktet «Snø». Dette var den fjerde av Børlis 21 diktsamlingar (debut 1945) – og plasserte han som «skogens dikter» i norsk poesi, ein omtale han sjølv var brydd av. Det var Rolf Jacobsen, ein annan hedmarksdikter, som hjelpte Børli tidleg på veg, ved å senda han ei svensk utgåve av storbydikta til Carl Sandburg frå Chicago – der den som las, fekk erfara sjølv: Ikkje alt treng likne på Bjørnson!
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
