Diktet
Diktet: Tone Hødnebø
Foto: Rolf M. Aagaard / Kolon Forlag
Tone Hødnebø, fødd 1962, oppvaksen i Tønsberg, busett i Oslo, har skrive seks eigenarta diktsamlingar, frå Larm (1989) til Nytte og utførte gjerninger (2016). Dertil har ho gjendikta Emily Dickinson og Anne Carson. Refleksjonar om poesi finst i Skamfulle Pompeii (2004). Ei større pocketutgjeving Å snu verden inn mot verden (2019) rommar dei samla dikta hennar. Ho har studert engelsk og nordisk, teater og film på universiteta i Oslo og Trondheim, var redaksjonsmedlem i Vagant 1990–1996, har undervist i fleire forfattarkurs, også ved Litterär Gestaltning på Göteborg universitet 2008–2010.
Det er språket som er hovudinteressa hennar, orda, der dei kjem ifrå, kva dei inneber. Diktar-eget er nedprioritert: «HVA BLIR DET NESTE/ man sier ja og mener nei/eller er det motsatt./ I disse tider, sier man/ har vi ingenting å frykte//. Men staten visner bort/ i en rekke hendelser/ og hva blir det neste/ selv om vi er omskiftelige/ så er vi overalt.» Dei personlege pronomena er ein, vi – ikke eg. I eit mottositat heiter det: «Hånden skriver/ den skriver ikke fordi jeg vil/ men fordi jeg vil/ det hånden skriver».
Det lèt seg ikkje gjera å lesa nokon diktarbiografi ut av samlingane hennar gjennom 27 år. Diktet denne veka, frå 2008, byrjar med bokstavløyse: ingen samtale, inga lukke. I neste strofe er orda komne, dei fablar om ein samtale for det som ikkje er hendt. Sluttstrofa vert erobra av orda – plutseleg er dei fire elementa på plass, døgnet vert snudd om, orda leitar «etter oss». Men kvar er vi? Har verda gått til grunne? Handlar diktet om den siste atomkrigen? Kva glede har vi av orda då? Eller har vi ikkje forsvunne?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
