Diktet: Wetle Holtan

Dei to siste gongene eg har skrive i spalta, har eg valt dikt frå dei to diktsamlingane til Wetle Holtan. Wetle Holtan debuterte med Høsten er et påskudd i 1996 på Kolon forlag. Same år kom debuten til Steinar Opstad, Tavler og bud, på same forlag. Dei to vart kjende med kvarandre, og Opstad fylgde med nyfikne med på den lovande forfattarskapen til Holtan. Etter at Holtan gjekk bort, har tankane framleis vore kring poeten, og i den seinaste samlinga til Steinar Opstad, Å være flere, frå 2022, står dette diktet på prent.

Interessa for andres forfattarskapar har alltid vore der for Opstad. I 2003 gav han ut Men sannheten kom som et dikt, ein antologi over norsk samtidslyrikk. Han har òg gjeve ut utval av poesien til Cecilie Løveid og etterlatne dikt av Mia Berner. Diktaren Opstad stig dermed fram som ein viktig formidlar av poesi, slik som Jan Erik Vold.

Mange av dikta i Å være flere handlar om farens bortgang. Opstad reflekterer liv og daude, og familierelasjonar, på ein tvers igjennom ærleg, men samtidig kjærleiksfull måte. Vi kjenner òg att det typiske opstadske landskapet: åkrar, høge tre, trusspørsmål og den vide himmelen.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare