Opstad les med sterk ro og intensitet, og etter kvart er dikta for meg blitt uskiljelege frå stemma hans, uttalen og rytmen.

Poesi eksisterer i to jamlike univers – i bokstavar og i opplesing, skriftleg og munnleg – og dikt kan tre fram på boksida med eit heilt anna preg enn dei har i opplesing. Men med nokon poetar kan ein altså få begge delar samtidig.

«Våpenhvile i Gaza, snønatt i Oslo. 18.–19. januar 2009» er henta frå Avhymninger (2009), den sjette diktsamlinga til Steinar Opstad. Det er ei tenkande bok, der poeten samtalar med andre poetar, med omgrepa og ideane og samfunnet vi lever i. «Jeg skriver og derfor deltar jeg/ og siden jeg deltar/ er jeg ikke et sannferdig vitne», skriv Opstad i eit dikt. Likevel vitnar han. Om krigen, sorga, døden; det er den verda som omgir poeten, og som omgir oss i dag. Opningsdiktet «Ibis» handlar om dødsguden Thot: «hele byer forvandles/ til hauger av asfalt og betong», skriv Opstad.

Den krigen som når våpenkvile i diktet, varte i tre veker, drap over tusen menneske og gjorde 90.000 i Gaza heimlause. I dagens kontekst ser desse tala små ut. Det er sjeldan snakk om våpenkvile. Men då som no togar krigen inn i språket: Ord som «sannheten» blir ustabile, ord som «ikke-krig» blir skapte. Noko av det smertefulle i diktet er kontrastane – mellom den nyfalne snøen, fredeleg og lett, og krigen som omgir diktet, mellom «vi» som lagar snøenglar som ungar, og «de» som spring frå bomber.

Anna Kleiva

Våpenhvile i Gaza, snønatt i Oslo 

18.–19. januar 2009 

Vi lager engler i snøen
og fyller hele parken med engler
som står på hverandres skuldre
for av snø er vi kommet

og til snø skal vi bli, etasje på etasje
for mennesker som stirrer ut
av vinduene i en blokk
i sekundene før alarmen går

De snubler i de avskallede korridorene
og det rapporteres om ikke-krig
idet snøen legemliggjør oss
og verden står stille

Vi spør oss om sannheten
lar seg skrive hvit i det hvite
som bokstavene i ordet Fred
ordene i setningen: Jeg nekter å drepe

Steinar Opstad