Diktet: Jo Eggen
Foto: Terje Pedersen / NTB
Kva diktet er? Ein bitte liten høgtalar eller seismograf for dei minste ting, for gras og regn og vindstille, ikkje berre for tinga slik dei er her og no, men for kva enn dei måtte syne av tida og historia dei ber med seg. Graset som er og blir, i og kring ruinane av ein katedral søraust i Irland.
Jo Eggen, fødd i 1952 på Lillehammer, voks opp på Hamar med verda i stova, gjennom farens interesse for kart og geografi, som han fortel til Henning H. Bergsvåg i ein ny, god episode av podkasten Poesidigg. Han har sjølv reist mykje, som student og utøvar av språk, litteratur og musikk, mellom anna i Aust-Europa og Russland, og særleg med dei fem seinaste diktsamlingane har han etablert seg som ein reisediktar, ein som har utforska reisa som ramme og katalysator for dikting.
I Ruindikt går reisa til Irland. Boka kom i 2017 og gav Eggen nominasjon til Brageprisen. Saman med bøkene Stavkirkedikt og Øydikt er Ruindikt innlemma i trippelutgåva Reisedikt 2007–2017, utgjeven i samband med at Eggen fylte 70 år i 2022. Utgåva inneheld altså ikkje Dikt om Sverige (2020) og boka Islandske dikt, som kom ut i fjor. «Eggen er like lite noen guide som en flanør», skriv poeten og omsettaren Monica Aasprong i etterordet, men ein som nærmar seg staden, materien, gjennom det poetiske språket. Dikta til Jo Eggen er prega av dette som Henning Hagerup ein gong kalla for ein «tenkende sanselighet».
Jo Eggen er ein av tre nominerte til Triztan Vindtorn poesipris 2024, som vil bli delt ut i Drammen på verdas poesidag 21. mars. Han held Rolf Jacobsen-førelesinga under opninga av Nordisk poesifestival på Hamar, dagen før denne avisa kjem ut, på skotårsdagen 29. februar.
Cathrine Strøm
Gras, Ardmore katedralruin
Golvet grønnes
men det er ikke noe golv
graset vokser opp av grusen
blad vokser i veggen
for det er ingen vegg
det er bare vegg
det er bare golv
et hus det ikke regner inn i
for huset har ikke tak
det regner overalt
den gale har hus overalt
Smått, grønt
bredte seg
i katedralen ødelagt
men fortsatt navnet
«Den store haugen»
en harpespiller hvitner så vidt
gras er og blir
regn er og blir
vokser rundt
drypper vindstille
Jo Eggen
Frå Ruindikt (2017)
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Kva diktet er? Ein bitte liten høgtalar eller seismograf for dei minste ting, for gras og regn og vindstille, ikkje berre for tinga slik dei er her og no, men for kva enn dei måtte syne av tida og historia dei ber med seg. Graset som er og blir, i og kring ruinane av ein katedral søraust i Irland.
Jo Eggen, fødd i 1952 på Lillehammer, voks opp på Hamar med verda i stova, gjennom farens interesse for kart og geografi, som han fortel til Henning H. Bergsvåg i ein ny, god episode av podkasten Poesidigg. Han har sjølv reist mykje, som student og utøvar av språk, litteratur og musikk, mellom anna i Aust-Europa og Russland, og særleg med dei fem seinaste diktsamlingane har han etablert seg som ein reisediktar, ein som har utforska reisa som ramme og katalysator for dikting.
I Ruindikt går reisa til Irland. Boka kom i 2017 og gav Eggen nominasjon til Brageprisen. Saman med bøkene Stavkirkedikt og Øydikt er Ruindikt innlemma i trippelutgåva Reisedikt 2007–2017, utgjeven i samband med at Eggen fylte 70 år i 2022. Utgåva inneheld altså ikkje Dikt om Sverige (2020) og boka Islandske dikt, som kom ut i fjor. «Eggen er like lite noen guide som en flanør», skriv poeten og omsettaren Monica Aasprong i etterordet, men ein som nærmar seg staden, materien, gjennom det poetiske språket. Dikta til Jo Eggen er prega av dette som Henning Hagerup ein gong kalla for ein «tenkende sanselighet».
Jo Eggen er ein av tre nominerte til Triztan Vindtorn poesipris 2024, som vil bli delt ut i Drammen på verdas poesidag 21. mars. Han held Rolf Jacobsen-førelesinga under opninga av Nordisk poesifestival på Hamar, dagen før denne avisa kjem ut, på skotårsdagen 29. februar.
Cathrine Strøm
Gras, Ardmore katedralruin
Golvet grønnes
men det er ikke noe golv
graset vokser opp av grusen
blad vokser i veggen
for det er ingen vegg
det er bare vegg
det er bare golv
et hus det ikke regner inn i
for huset har ikke tak
det regner overalt
den gale har hus overalt
Smått, grønt
bredte seg
i katedralen ødelagt
men fortsatt navnet
«Den store haugen»
en harpespiller hvitner så vidt
gras er og blir
regn er og blir
vokser rundt
drypper vindstille
Jo Eggen
Frå Ruindikt (2017)
Fleire artiklar
Foto via Wikipedia Commons
«Ørjasæter var fyrst god ven med diktarbroren sin frå Gudbrandsdalen, men så fekk han høyre ting om Aukrust som skar han 'gjenom hjarte som eit tvieggja sverd'.»
Han heitte John Guillot, men skifta namn til Johnnie Allan og blei pub-rockar.
Arkivet: For tida framstår ikkje USA som det lova landet, men hausten for 50 år sidan var Elvis Presley på hitlistene i USA og England med «Promised Land»
Mogleg trasé for jarnbane mellom Narvik eller Bjørnfjell til Tromsø.
«Tanken om å realisera tog til Tromsø gjennom Sverige er på ingen måte ny.»
Daniel Sommer, Johannes Lundberg og Arve Henriksen.
Foto: Kristin Lidell
Fint nordisk samarbeid
Her er det ikkje spor av langhalm.
Polakkane er skumle bridgespelarar. Her frå avslutningsseremonien under World Bridge Games i Buenos Aires nyleg.
Foto: Poli Zolto / World Bridge Federation
Dąbrowskis masurka
For to veker sidan vann Polen gull i det som uformelt blir kalla bridgens olympiade, i Buenos Aires.