Eit hundeliv

Har hunden din eit godt liv? Det er lett å tru at eit trygt tilvære i eit varmt hus, med industrielt tilverka spesialfôr, regelmessig helsekontroll hos spesialiserte smådyrveterinærar og daglege lufteturar i skogen eller parken skulle gjere hundane våre til dei lykkelegaste kjæledyra i historia. Men slik er det ikkje, psykisk vanhelse er eit stort problem for mange av familiedyra våre.

Korleis kan vi seie noko om den psykiske helsa til hundane? Gjev det meining å snakke om mental helse hos ein mops? Det gjer det absolutt. Hundar har dei same hjernesentera som oss for å styre frykt, sinne, glede og andre kjensler, hundar har eit godt minne, dei liker å løyse utfordringar, og dei er svært sosiale dyr.

Gatehunden

I dei mange tusen åra folk og hundar har levd saman, har hundane stort sett levd i halvville flokkar i utkanten av menneskesamfunnet, og slik er det enno mange stader i verda. Der har hundane vent seg til å leve av slakteavfall og matrestar og gjort nytte som vakthundar eller som mat. Cherokee-indianarane i Nord-Amerika hadde til dømes kokt kvalp som ei delikatesse dei gjerne serverte gjester dei ville gjere stas på.

Livet i slike hundeflokkar har forma hunden til eit flokkdyr med lite redsle for menneske og med ein ganske annan flokkstruktur enn ville hundedyr. I motsetnad til ulvane lever hundar i grupper utan særskilde alfa-individ, tisper parar seg regelmessig med dei hannane som er i nærleiken, og får gjerne eitt eller to kvalpekull i året. 

I ein ulveflokk er stell av kvalpar ein jobb for heile flokken. Hundekvalpar blir fostra opp av mora, men veks samstundes opp i eit miljø der dei får rikeleg sosial kontakt både med menneske og andre hundar.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare