Frå ei anna verd
Frå Bridgeverda: Berre det beste
Terje Lie (t.v.) etter å ha vunne eit av sine mange NM-gull, saman med makkeren Nils Kåre Kvangraven.
Foto: Norsk bridgeforbund
Terje Lie var ein bridgespelar eg som ung var nervøs for å spela imot. Det hadde å gjera med to tilhøve. For det fyrste at han alltid spela sylkvast og verka uslåeleg. For det andre at han hadde det vi kan kalle eit sterkt nærvær ved bordet. Han var ikkje ein type spelar som lente seg tilbake og tok bridgeresultata som dei fall seg; tvert imot sat han framme på stolkanten, fullt og heilt til stades i kvart einaste stikk – her skulle ikkje den minste desimal av eit poeng gå tapt.
Han kunne bli hissig. Men det var sjølvsagt ikkje motstandarane som fekk gjennomgå, for dei er nye i kvar runde og kan ikkje styrast. Forbetringspotensialet finst hjå ein sjølv og hjå makkeren, og Terje Lie såg helst at makkeren innfridde dei same høge krava som han stilte til sin eigen bridge.
Han kom frå Sundbyfoss i Vestfold, men budde i mange år i Ålesund, før det også i Brattvåg. Han var maskinmekanikar og arbeidde i verftsindustrien, men var også leiar av bridgeklubben Grand og Møre og Romsdal bridgekrins. Eit høve til å bli å betre kjend med han fekk eg under finalen i NM for klubblag i Ålesund i 2010, som han var sentral i å organisere, og der han også spela for BK Grand. Han var ikkje nøgd med prestasjonane til alle lagkameratane sine. Sunnmøringane på si side var ikkje særleg nøgde med kritikken frå Lie, og presterte nokre kostelege parodiar av denne temperamentsfulle austlendingen med sine formidable kvalitetskrav. Men det låg ein varme i denne underhaldande kjeklinga, og når ein møtte Terje Lie litt bortanfor bordet, forstod ein fort at dette var eit raust og morosamt menneske med eit stort og levande nærvær også i det sosiale livet.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
