Nasjonaldagen nærmar seg. Og om vi trur at alt no, endeleg, etter to år i einsemd, skal vere slik det alltid har vore, er ikkje det heilt sant. Feiringa av nasjonaldagen endrar seg. Om enn sakte og i det små så dukkar det opp element som for få år sidan var heilt framande, men som no, med eitt, er vortne sjølvsagde. Eit døme på det er ei australsk-newzealandsk marengskake oppkalla etter ei russisk ballerina.