«Whist førte til bridge­whist, som førte til auksjonsbridge, som førte til kontraktbridge, som førte til drap, skilsmisse, sjølvmord, kaos og andre sosiale vonde.»

Omsetjinga er mi eiga, orda tilhøyrer amerikanaren Jack Olsen. Vi må tru at han har grunnlag for påstanden, for han spela ikkje berre bridge, han var ein profilert journalist og forfattar især innan «true crime»-sjangeren. Han visste òg mangt og mykje om sport, og skreiv mellom anna ein biografi om Muhammad Ali.

I boka The Mad World of Bridge skildrar han korleis bridgen lik ein epidemi breidde om seg i USA frå tidleg på 1900-talet, med ein veritabel eksplosjon i interesse då Harold Stirling Vanderbilt – namnet formeleg osar av pengar og overklasse – på slutten av 1920-talet utvikla den moderne forma for bridge, kontraktbridgen.

Det gjekk såpass langt at mange uroa seg for denne feberen og fylgjene av han. Ein magasinskribent gjorde ein kalkyle, og kom fram til at bridgen kosta den amerikanske nasjonen 273.586.312 arbeidstimar per dag – tid nok til å byggje to Hoover-dammar og ein Panama-kanal. Etter børskrakket i 1929 fekk USA ein depresjon å stri med, og same skribent uttrykte at han var usikker på om det amerikanske folket ville koma seg ut av depresjonen gjennom å springe over til grannekjerringa for å spela bridge i timevis kvar einaste kveld. Men kanskje var det nettopp dette som skulle til?

Olsen skreiv boka si i 1960, innforstått med at tidene skifter, og at bridgen etter ein topp på 40-talet tok til å tapa litt av populariteten sin. Sant å seia har nedgangen kanskje vara heilt fram til no. Men Olsen samanliknar bridgen med ein bakterie som har gått i dvale i isen: På eit eller anna tidspunkt vaknar epidemien til liv att, og kaoset bryt ut på nytt.

Erlend Skjetne

Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.