Sjakk
Revolusjonær sjakk
Rolf Martens i 1999.
Faksimile frå Axel Smiths bok om Rolf Martens
Fyrste gongen eg høyrde om han, var i Hallsberg i 1987–88. Kvar romjul inviterte dette jernbaneknutepunktet der ingenting skjedde eller kunne skje, til ei internasjonal juniorturnering. Her fekk eg sjå stensilane som sirkulerte i den svenske eliten. Han synte seg sjeldan offentleg, spela nesten aldri sjakk, men kor god var han eigenleg? Eit halvt år seinare fekk vi svar.
Det var ei lang natt i Norrköping. Rolf Martens hadde lim på fingrane, som elles var permanent gule av tobakk. Han hengde opp plakatar for kjernekraft. Folk måtte jo skjøna at framgangen i samfunnet og for arbeidarklassen gjekk gjennom tungindustrien. 20 år tidlegare vart han ekskludert av kommunistpartiet for både høgre- og venstreavvik.
Martens, på sitt beste nummer 62 i verda, hata sovjetimperialismen intenst og unngjekk kontakt med sovjetiske sjakkstjerner. Åleine i Norrköping-natta møtte Martens på slump ein sjakkspelar som kjende han att: Martens vann jo lynsjakk-SM i 1966. Og i 1967 vart han svensk meister i langsjakk, den einaste gongen han deltok.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
