Sport før og no
Svevande sportsmassasje
Å vere massør er ingen beskytta tittel.
Nokre gonger må det gjere vondt før det blir godt. Camilla Herrem blir massert i Tokyo 2021.
Foto: Stian Lysberg Solum / NTB
I tjueåra tenkte eg at eg skulle lære meg sportsmassasje. Kanskje kunne eg massere nokre idrettsstjerner, reise verda rundt på turneringar og bli rik i privat praksis.
Etter intens googling melde eg meg på eit sportsmassasjekurs i København.
Det viste seg at skulen var eit vanleg hus ute på den danske bygda, og det var berre eg som skulle sove over i kjellaren utan vindauge, ved sida av skrivaren.
Undervisninga var meir svevande enn uttalt. Læraren meinte at telepati var forskingsbevist, og deltakarane gjekk rundt i berre trusa dagen lang.
Men det som var meir forstyrrande, var at kurset hadde endra namn sidan eg melde meg på. No var det ikkje sportsmassasje lenger, men ein slags annan type massasje som kursleiaren ikkje heilt kunne forklare meg kva heitte eller var – massasjen skulle uansett funke til alt.
Når ein går på spa eller idrettsklinikkar, kan ein blant anna velje mellom hot stone-massasje og aromamassasje, eller det som høyrest meir jordnært ut: klassisk massasje og sportsmassasje.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
