Trump skulle aldri ha vorte president, men kasta ut av sitt eige parti for lenge sidan. Måten han omtalar folk på, alle løgnene og overdrivingane, er uverdig for ein folkevald. No kjem ein ingen veg med slike utbrot mot Trump og dei prinsipplause medlemene i partiet hans. Ein må likevel få det ut, av rein sjølvrespekt.

Kven ville hatt ein slik mann som rektor på skulen til ungane sine? Men president kan han altså bli? I fleire statar har godt over 50 prosent røysta på han. I Nord-Dakota røysta 67 prosent på Trump. I Wyoming 71,6. Og det på ein mann som nekta for at han tapte valet i 2020. Saman med ein tvilsam gjeng med rådgjevarar herja han på i vekevis etter valet med ulike konspirasjonar om fusk. I dag har sentrale representantar for det republikanske partiet stilt seg bak løgna.

Ei slik fornekting er sjølvsagt undergravande for demokratiet. I 2020 vart tilliten til folkestyret berga av domstolane som avviste søksmåla frå Trump. Men demokratiet er ikkje ei evigvarande styreform. Ein kan ikkje hersa med det på denne måten utan at det vert svekt.

No må ein vona på det beste. Det ubehagelege er at vi ikkje veit kva vi har i vente, for vi veit ikkje kva vi skal tru på av alt Trump har sagt. Vi har i det heile ikkje eit omgrepsapparat som kan fanga kva han representerer. Situasjonen er annleis no enn i 2016. No eig han partiet og kan styra som han vil.

Så må det demokratiske partiet ta sin del av ansvaret. At dei gav Biden ny tillit som presidentkandidat, var eit stort feilgrep. Det gjorde at Kamala Harris, som neppe ville ha vorte kandidat på vanleg måte, fekk for lite tid til å presentera seg. Dessutan er det vanskeleg å skjøna at Biden-administrasjonen ikkje sette alt inn på å stogga den høge illegale innvandringa. Alle land må ha kontroll på grensene sine.

Svein Gjerdåker