På ein pressekonferanse i Paris denne veka sa Frankrikes president Emmanuel Macron at ein ikkje kan utelukka vestlege bakkestyrkar i Ukraina. Pressekonferansen gjekk føre seg i Elyséepalasset, kontoret og bustaden til den franske presidenten, og kom overraskande på dei fleste.

Det må vera den staselege bygningen – Napoleon Bonaparte var den fyrste som tok han i bruk som bustad – som har gjeve Macron eit anfall av fransk hybris og tru på at Frankrike framleis er ei stormakt.

No har alle, med USA, Storbritannia og Tyskland i spissen, teke avstand frå utsegna til Macron. Sjølv folk frå den franske generalstaben seier at utspelet kom uventa og utan at militærleiinga visste noko som helst i forkant.

Kommentaren er alt lagd død. Ein viktig føresetnad for den vestlege militære støtta til Ukraina er nettopp at ho ikkje skal involvera soldatar og troppestyrkar. Då gjev det ikkje meining å truga med det. Nato kan heller ikkje innføra ei flyforbodssone og stengja luftrommet over Ukraina. I så fall vil Russland og Nato fort hamna i direkte krig med kvarandre.

Men våpenhjelp har vi forplikta oss til å gje. Og vi utvidar stadig grensa for kva som er akseptabelt å gjera. Å senda fly var uaktuelt våren 2022. Det er det ikkje lenger. To år seinare diskuterer Tyskland om dei skal senda kryssarmissilet Taurus til Ukraina, med rekkjevidd langt inn i Russland. Spørsmålet var utenkjeleg i Tyskland for to år sidan.

Til no er det tyske svaret nei, fordi dei meiner det overskrid ei grense, sidan dei også må senda tyske militære for å hjelpa til med opplæring og bruk av missilet. Men er svaret ja om eit år? Alle veit jo at dess meir avanserte og kraftfulle våpen vi sender, dess større sjansar har Ukraina til å lukkast. Russland, for sin del, er uhemma, skyt missil innover Ukraina og trugar stadig Vesten med atomvåpen, seinast denne veka i Putins årlege tale om tryggleiken i landet. Vesten og Nato står overfor ein særs krevjande balansegang, som ikkje har fasit.

Svein Gjerdåker