Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

BokMeldingar

Eit sandkorn i maskineriet

Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.

Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.

Foto: Nina Djæff

Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.

Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.

Foto: Nina Djæff

5951
20241108
5951
20241108

Biografi

Ole Paus:

For en mann. Opptakten til en selvbiografi

Utfyllande etterord av Asbjørn Bakke
Kagge Forlag

Ole Paus (1947–2023) var kjend som visesongar og frå program på fjernsyn gjennom åra. Han var ein pioner i visesongbylgja i Noreg. Når det no kjem ut ein sjølvbiografi av songaren, knyter det seg derfor stor forventning til stoffet. For mange er Paus òg interessant for den unike politiske posisjonen sin, han steig fram som «borgarleg anarkist» midt i ei tid med knallraude protestsongar.

Her på berget har rolla som avantgardekunstnar til tider vorte monopolisert til venstresida. Paus vart dermed for mange eit sandkorn i maskina – ein enfant terrible, vanskeleg å setja i bås, som sparka i alle retningar, men aldri nedover. Ja, for ein mann, kunne vi seia, som tittelen er på sjølvbiografien, men biografien er dessverre eit delvis uferdig produkt.

Ole Paus tok til på biografien i 2018, men kom ikkje lenger enn halvveges i livssoga, då han gjekk bort for snart eit år sidan. Forlaget, Kagge, skriv at dei likevel vel å gje ut boka, og då med eit etterord av Asbjørn Bakke, slik at lesaren kan få eit overblikk over den mangfaldige kunstnarskapen til Paus, som det heiter i føreordet. Det er eit godt val, for Bakke er kjend for den gode biografien om Erik Bye. I år er han også aktuell med ei bok om Ole Paus’ diktarbror: Sånn er’n bare – en biografi om Øystein Sunde.

Aristokraten Von Paus

Det er ei kjend sak at mange kunstnarar har borgarleg bakgrunn – jamvel dei mest sjølvproletariserte forfattarane på 1970-talet – men Ole Paus tek likevel kaka, med bakgrunnen sin i austerriksk aristokrati. Slekta Paus er ei av dei eldste embetsmannsslekter i Noreg, med band til andre nyare familiar, som seig inn over landet under dansketida, som Ibsen-ætta.

Difor fekk farfar til visesongaren, Thorleif Paus, ein livsveg typisk for overklassen: ei militær utdaning. Det er i seg sjølv ikkje unikt. Men det tok av då han i 1902 vart tilknytt det svensk-norske konsulatet i Wien, der han seinare fekk stilling som nestleiar, og der Paus vart adla og kunne leggje til «von» mellom føre- og etternamnet, og der han også gifte seg inn i ein jødisk kjøpmannsfamilie. Farfar, som enda opp som godseigar i Skåne, levde eit eventyrleg, men uansvarleg liv. Far til visesongaren, Ole Otto Paus, gjekk på militærskule for born av aristokratiet, og kom til å få ei framskoten rolle i Noreg under krigen, i etterretninga i London, og var med og bygde opp Forsvaret etter krigen.

Denne fyrste delen av biografien, om barndomen og ungdomen til visesongaren, er i grunnen den mest interessante. Ikkje berre på grunn av dei utrulege slektshistoriene Paus fortel, med sin typiske lakoniske penn. Om grandonkelen Otto, som døydde som soldat under fyrste verdskrigen, heiter det: «han hadde bare én svakhet i livet, han led av en ustoppelig begeistring for kasinoer og veddeløpsbaner».

Men også fordi Paus’ eige liv er styrt av slektsbakgrunnen: «Jeg kjenner meg igjen i bestefaren min. Uansett hva han begynte med, endte det med et fluktforsøk.» Slike sjølvkritiske refleksjonar gjev eit bakteppe til den andre delen av biografien – der vi høyrer om visesongarkarrieren, som er merkt av økonomiske svingingar og familiære oppbrot.

«Kanskje drev han med dobbeltbooking av konserter og kjærlighet», som Asbjørn Bakke skriv – med like stor teft for råkande kommentarar. Ole Otto Paus tok avstand frå sonen sin på grunn av den bohemske livsstilen hans, men dei vart forsona til slutt.

«14 kilo hatbrev»

Også i den andre delen av livssoga kjem Ole attende til slekta, no med gripande forteljingar om familiemedlemer på sida til mor hans, Else Corneliussen, og vener og inngifte i familien, som motstandsmannen Kai Holst som døydde på mystisk vis. Skildringa av hans eige liv, som satirikar, poet, visesongar og NRK-vert, blir litt tam i jamføring med slektshistoriene.

Men her er også flust med underhaldande anekdotar og gode karakteristikkar, som omtalen av kritikken han tok imot frå sjåarar då NRK spela dei satiriske songane hans: «NRK kunne fortelle om mer enn 14 kilo hatbrev». Vi blir òg kjende med andre personlegdomar i kulturlivet, frå Alf Cranner og Jens Bjørneboe til medlemer av bandet Motorpsycho.

Mange episodar frå livet blir fortalde fragmentarisk av Paus. «Elverum er en grøft til høyre for Hamar et sted», syng Paus i ei av dei mest kjende nidvisene sine. Han skriv dette om songen: «Jeg vet ikke hvor sangen kom fra. Elverum var absolutt ikke i tankene mine.» Far til Paus hadde kontoret sitt i Elverum, og familien budde der. Kanskje kan vi forstå songen ut frå Paus’ barndom?

Kor som er, ei samanhengande livshistorie får vi fyrst med etterordet til Bakke, frå debuten i viseklubben Dolphins i Oslo, gjennom albumet Paus-posten, med tekstar som moderne skillingsviser, der Paus kommenterer dagsaktuelle tema, fram til samarbeid med musikarar som Ketil Bjørnstad og Jonas Fjeld, og salmane han skreiv mot slutten av karrieren. Bakke har hatt tilgang til opptak av samtalar mellom Ole Paus og Jon Niklas Rønning frå 2023, så innimellom er det enno Paus som fører ordet i denne delen òg.

Asbjørn Bakke har bakgrunn som musikkjournalist, og den gode teften hans for poesi og song kjem godt med, for Bakke kommenterer og siterer frå forfattarskapen til Paus gjennom etterordet sitt. Som skillingsviser knytte til samtidsdebattar ville ein kanskje tru at songane ikkje hadde kvalitetar utover si tid, men der tek ein feil.

Lyrikken til Paus glimtar ofte til med poetiske bilete, som desse verslinene frå kjærleikssongen «Engler i sneen»: «Og la meg/ bli til en del av deg,/ låne kropp og sjel av deg/ til himmelen revner igjen./ Og englene i sneen vender hjem».

Ronny Spaans

Ronny Spaans er professor i nordisk litteratur ved Universitetet i Oslo og fast skribent i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Biografi

Ole Paus:

For en mann. Opptakten til en selvbiografi

Utfyllande etterord av Asbjørn Bakke
Kagge Forlag

Ole Paus (1947–2023) var kjend som visesongar og frå program på fjernsyn gjennom åra. Han var ein pioner i visesongbylgja i Noreg. Når det no kjem ut ein sjølvbiografi av songaren, knyter det seg derfor stor forventning til stoffet. For mange er Paus òg interessant for den unike politiske posisjonen sin, han steig fram som «borgarleg anarkist» midt i ei tid med knallraude protestsongar.

Her på berget har rolla som avantgardekunstnar til tider vorte monopolisert til venstresida. Paus vart dermed for mange eit sandkorn i maskina – ein enfant terrible, vanskeleg å setja i bås, som sparka i alle retningar, men aldri nedover. Ja, for ein mann, kunne vi seia, som tittelen er på sjølvbiografien, men biografien er dessverre eit delvis uferdig produkt.

Ole Paus tok til på biografien i 2018, men kom ikkje lenger enn halvveges i livssoga, då han gjekk bort for snart eit år sidan. Forlaget, Kagge, skriv at dei likevel vel å gje ut boka, og då med eit etterord av Asbjørn Bakke, slik at lesaren kan få eit overblikk over den mangfaldige kunstnarskapen til Paus, som det heiter i føreordet. Det er eit godt val, for Bakke er kjend for den gode biografien om Erik Bye. I år er han også aktuell med ei bok om Ole Paus’ diktarbror: Sånn er’n bare – en biografi om Øystein Sunde.

Aristokraten Von Paus

Det er ei kjend sak at mange kunstnarar har borgarleg bakgrunn – jamvel dei mest sjølvproletariserte forfattarane på 1970-talet – men Ole Paus tek likevel kaka, med bakgrunnen sin i austerriksk aristokrati. Slekta Paus er ei av dei eldste embetsmannsslekter i Noreg, med band til andre nyare familiar, som seig inn over landet under dansketida, som Ibsen-ætta.

Difor fekk farfar til visesongaren, Thorleif Paus, ein livsveg typisk for overklassen: ei militær utdaning. Det er i seg sjølv ikkje unikt. Men det tok av då han i 1902 vart tilknytt det svensk-norske konsulatet i Wien, der han seinare fekk stilling som nestleiar, og der Paus vart adla og kunne leggje til «von» mellom føre- og etternamnet, og der han også gifte seg inn i ein jødisk kjøpmannsfamilie. Farfar, som enda opp som godseigar i Skåne, levde eit eventyrleg, men uansvarleg liv. Far til visesongaren, Ole Otto Paus, gjekk på militærskule for born av aristokratiet, og kom til å få ei framskoten rolle i Noreg under krigen, i etterretninga i London, og var med og bygde opp Forsvaret etter krigen.

Denne fyrste delen av biografien, om barndomen og ungdomen til visesongaren, er i grunnen den mest interessante. Ikkje berre på grunn av dei utrulege slektshistoriene Paus fortel, med sin typiske lakoniske penn. Om grandonkelen Otto, som døydde som soldat under fyrste verdskrigen, heiter det: «han hadde bare én svakhet i livet, han led av en ustoppelig begeistring for kasinoer og veddeløpsbaner».

Men også fordi Paus’ eige liv er styrt av slektsbakgrunnen: «Jeg kjenner meg igjen i bestefaren min. Uansett hva han begynte med, endte det med et fluktforsøk.» Slike sjølvkritiske refleksjonar gjev eit bakteppe til den andre delen av biografien – der vi høyrer om visesongarkarrieren, som er merkt av økonomiske svingingar og familiære oppbrot.

«Kanskje drev han med dobbeltbooking av konserter og kjærlighet», som Asbjørn Bakke skriv – med like stor teft for råkande kommentarar. Ole Otto Paus tok avstand frå sonen sin på grunn av den bohemske livsstilen hans, men dei vart forsona til slutt.

«14 kilo hatbrev»

Også i den andre delen av livssoga kjem Ole attende til slekta, no med gripande forteljingar om familiemedlemer på sida til mor hans, Else Corneliussen, og vener og inngifte i familien, som motstandsmannen Kai Holst som døydde på mystisk vis. Skildringa av hans eige liv, som satirikar, poet, visesongar og NRK-vert, blir litt tam i jamføring med slektshistoriene.

Men her er også flust med underhaldande anekdotar og gode karakteristikkar, som omtalen av kritikken han tok imot frå sjåarar då NRK spela dei satiriske songane hans: «NRK kunne fortelle om mer enn 14 kilo hatbrev». Vi blir òg kjende med andre personlegdomar i kulturlivet, frå Alf Cranner og Jens Bjørneboe til medlemer av bandet Motorpsycho.

Mange episodar frå livet blir fortalde fragmentarisk av Paus. «Elverum er en grøft til høyre for Hamar et sted», syng Paus i ei av dei mest kjende nidvisene sine. Han skriv dette om songen: «Jeg vet ikke hvor sangen kom fra. Elverum var absolutt ikke i tankene mine.» Far til Paus hadde kontoret sitt i Elverum, og familien budde der. Kanskje kan vi forstå songen ut frå Paus’ barndom?

Kor som er, ei samanhengande livshistorie får vi fyrst med etterordet til Bakke, frå debuten i viseklubben Dolphins i Oslo, gjennom albumet Paus-posten, med tekstar som moderne skillingsviser, der Paus kommenterer dagsaktuelle tema, fram til samarbeid med musikarar som Ketil Bjørnstad og Jonas Fjeld, og salmane han skreiv mot slutten av karrieren. Bakke har hatt tilgang til opptak av samtalar mellom Ole Paus og Jon Niklas Rønning frå 2023, så innimellom er det enno Paus som fører ordet i denne delen òg.

Asbjørn Bakke har bakgrunn som musikkjournalist, og den gode teften hans for poesi og song kjem godt med, for Bakke kommenterer og siterer frå forfattarskapen til Paus gjennom etterordet sitt. Som skillingsviser knytte til samtidsdebattar ville ein kanskje tru at songane ikkje hadde kvalitetar utover si tid, men der tek ein feil.

Lyrikken til Paus glimtar ofte til med poetiske bilete, som desse verslinene frå kjærleikssongen «Engler i sneen»: «Og la meg/ bli til en del av deg,/ låne kropp og sjel av deg/ til himmelen revner igjen./ Og englene i sneen vender hjem».

Ronny Spaans

Ronny Spaans er professor i nordisk litteratur ved Universitetet i Oslo og fast skribent i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Opprørssoldatar ved ei brennande kiste i mausoleet til Hafez al-Assad, som styrte Syria frå 1970 til han døydde i 2000. Mausoleet til den tidlegare diktatoren står i landsbyen Qardaha i Latakia-provinsen nordvest i landet.

Opprørssoldatar ved ei brennande kiste i mausoleet til Hafez al-Assad, som styrte Syria frå 1970 til han døydde i 2000. Mausoleet til den tidlegare diktatoren står i landsbyen Qardaha i Latakia-provinsen nordvest i landet.

Foto: Aaref Watad / AFP / NTB

Samfunn

I oska etter Assad

Ikkje alle i Syria jublar over at diktaturet har falle.

Per Anders Todal
Opprørssoldatar ved ei brennande kiste i mausoleet til Hafez al-Assad, som styrte Syria frå 1970 til han døydde i 2000. Mausoleet til den tidlegare diktatoren står i landsbyen Qardaha i Latakia-provinsen nordvest i landet.

Opprørssoldatar ved ei brennande kiste i mausoleet til Hafez al-Assad, som styrte Syria frå 1970 til han døydde i 2000. Mausoleet til den tidlegare diktatoren står i landsbyen Qardaha i Latakia-provinsen nordvest i landet.

Foto: Aaref Watad / AFP / NTB

Samfunn

I oska etter Assad

Ikkje alle i Syria jublar over at diktaturet har falle.

Per Anders Todal
Ein mann trakkar på ein plakat av Bashar al-Assad i Damaskus.

Ein mann trakkar på ein plakat av Bashar al-Assad i Damaskus.

Foto: Amr Abdallah Dalsh / Reuters / NTB

KommentarSamfunn
Cecilie Hellestveit

Uviss lagnad for Syria

Det store spørsmålet no er kva som vil skje framover i Syria, etter at opposisjonen overraskande fort tok over heile det regimekontrollerte Syria nesten utan militær motstand.

Andrea Bræin Hovig og Tayo Cittadella Jacobsen i rollene som Marianne og Tor, som møtest på Nesoddferja.

Andrea Bræin Hovig og Tayo Cittadella Jacobsen i rollene som Marianne og Tor, som møtest på Nesoddferja.

Foto: Arthaus

FilmMeldingar
Brit Aksnes

Leiken kjærleik

Alle gode ting er faktisk tre, om du lurte på om trilogien til Dag Johan Haugerud held heilt til mål.

Finansminister og leiar for Senterpartiet Trygve Slagsvold Vedum på landsstyremøtet i år. Partiet har falle kraftig på dei nyaste meiningsmålingane.

Finansminister og leiar for Senterpartiet Trygve Slagsvold Vedum på landsstyremøtet i år. Partiet har falle kraftig på dei nyaste meiningsmålingane.

Foto: Thomas Fure / NTB

Samfunn
Sofie May Rånes

– Populisme er ikkje noko å vere redd for

Trass i dårlege meiningsmålingar har statssekretær Skjalg Fjellheim trua på at Senterpartiet har den beste politikken for Noreg.

Lysspel på fasaden av Notre-Dame 6. desember,  fem og eit halvt år etter brannen som la katedralen i ruinar.

Lysspel på fasaden av Notre-Dame 6. desember, fem og eit halvt år etter brannen som la katedralen i ruinar.

Foto: Sarah Meyssonnier / Reuters / NTB

Feature

Frå oskehav til lysfest

PARIS: Notre-Dame kan atter bevege, forkynne og forføre.

Bjørn Kvalsvik Nicolaysen
Lysspel på fasaden av Notre-Dame 6. desember,  fem og eit halvt år etter brannen som la katedralen i ruinar.

Lysspel på fasaden av Notre-Dame 6. desember, fem og eit halvt år etter brannen som la katedralen i ruinar.

Foto: Sarah Meyssonnier / Reuters / NTB

Feature

Frå oskehav til lysfest

PARIS: Notre-Dame kan atter bevege, forkynne og forføre.

Bjørn Kvalsvik Nicolaysen

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis