Når det kokar over
Linn Strømsborg slepper fri ei sint og innestengt sjel.
Linn Strømsborg har skrive fleire romanar etter debuten med ein boksingel i 2009.
Foto: Flamme Forlag
Roman
Linn Strømsborg:
Faen, faen, faen
Flamme Forlag
Bannord og kraftuttrykk i boktitlar var før tusenårsskiftet nærast å rekne som eit tabu, men etter Ari Behns debut med Trist som faen i 1999, har det auka på med salsfremjande titlar av typen Fakta faen, Bikkjefaen, Fittekvote og Faen ta skjebnen, alle titlar på ungdomsbøker, og tar vi med Olaug Nilssens Få meg på, for faen (2005), ser ein at dei pripne har nok å henge seg opp i. Sist ute i bannskapens tittelparade er Linn Strømsborg med romanen Faen, faen, faen.
Linn Strømsborg (f. 1986) debuterte i 2009 med romanen Roskilde. Men det var først etter ti år og med den fjerde romanen Aldri, aldri, aldri at ho for alvor blei lagd merke til, med gode meldingar og brei omtale pluss omsetjingar til dansk, tysk og polsk.
Årets roman handlar om 43-årige Britt og den livskrisa og ekteskapskrisa ho gjennomlever under nokre feriedagar hos eit vennepar. Ein dag eksploderer ho og skjeller ut alle etter notar, før ho berre går sin veg. Det som har bygd seg opp i henne frå barndommen av, er eit sinne og ein frustrasjon over å la seg utnytte, stå til teneste for andre, vere nyttig og ansvarsfull utan å bli takka for det eller bli sett pris på, minst av ektemannen Espen som lever sitt eige liv saman med venner og elskarinner.
Da Britt var tolv år, opplevde ho at mora berre gjekk frå mann og barn, utan forklaring, utan å vende tilbake, ho berre forsvann og blei borte for alltid. Dette såret har aldri grodd, og den eksistensielle angsten det opnar for, einsemda og framandkjensla, blir forsterka når ho merkar ein kul i brystet ingen får vite om, og mens ho ventar på svar på prøvene, eksploderer ho.
Nico, ho som eig feriehuset, er av ei anna støyping enn Britt. Dei har aldri likt kvarandre, men når Britt berre går, er det Nico som leitar henne opp og tar seg av henne og gir henne ein leksjon i det enkle og ukompliserte, rett og slett i å gi faen.
Under ein helsesjekk i tenåra blei det oppdaga at Britt var svaksynt, og symbolsk nok drog ho med seg dette svaksynet inn i vaksenlivet i den forstand at ho aldri såg sin eigen situasjon. «Er det meninga man skal se bladene på trærne?», spør ho seg sjølv. Ja, faktisk.
Linn Strømsborg skriv lett og munnleg, og ho leverer opp til forventningane som blei skapte etter Aldri, aldri, aldri.
Oddmund Hagen
Oddmund Hagen er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Roman
Linn Strømsborg:
Faen, faen, faen
Flamme Forlag
Bannord og kraftuttrykk i boktitlar var før tusenårsskiftet nærast å rekne som eit tabu, men etter Ari Behns debut med Trist som faen i 1999, har det auka på med salsfremjande titlar av typen Fakta faen, Bikkjefaen, Fittekvote og Faen ta skjebnen, alle titlar på ungdomsbøker, og tar vi med Olaug Nilssens Få meg på, for faen (2005), ser ein at dei pripne har nok å henge seg opp i. Sist ute i bannskapens tittelparade er Linn Strømsborg med romanen Faen, faen, faen.
Linn Strømsborg (f. 1986) debuterte i 2009 med romanen Roskilde. Men det var først etter ti år og med den fjerde romanen Aldri, aldri, aldri at ho for alvor blei lagd merke til, med gode meldingar og brei omtale pluss omsetjingar til dansk, tysk og polsk.
Årets roman handlar om 43-årige Britt og den livskrisa og ekteskapskrisa ho gjennomlever under nokre feriedagar hos eit vennepar. Ein dag eksploderer ho og skjeller ut alle etter notar, før ho berre går sin veg. Det som har bygd seg opp i henne frå barndommen av, er eit sinne og ein frustrasjon over å la seg utnytte, stå til teneste for andre, vere nyttig og ansvarsfull utan å bli takka for det eller bli sett pris på, minst av ektemannen Espen som lever sitt eige liv saman med venner og elskarinner.
Da Britt var tolv år, opplevde ho at mora berre gjekk frå mann og barn, utan forklaring, utan å vende tilbake, ho berre forsvann og blei borte for alltid. Dette såret har aldri grodd, og den eksistensielle angsten det opnar for, einsemda og framandkjensla, blir forsterka når ho merkar ein kul i brystet ingen får vite om, og mens ho ventar på svar på prøvene, eksploderer ho.
Nico, ho som eig feriehuset, er av ei anna støyping enn Britt. Dei har aldri likt kvarandre, men når Britt berre går, er det Nico som leitar henne opp og tar seg av henne og gir henne ein leksjon i det enkle og ukompliserte, rett og slett i å gi faen.
Under ein helsesjekk i tenåra blei det oppdaga at Britt var svaksynt, og symbolsk nok drog ho med seg dette svaksynet inn i vaksenlivet i den forstand at ho aldri såg sin eigen situasjon. «Er det meninga man skal se bladene på trærne?», spør ho seg sjølv. Ja, faktisk.
Linn Strømsborg skriv lett og munnleg, og ho leverer opp til forventningane som blei skapte etter Aldri, aldri, aldri.
Oddmund Hagen
Oddmund Hagen er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Foto via Wikipedia Commons
«Ørjasæter var fyrst god ven med diktarbroren sin frå Gudbrandsdalen, men så fekk han høyre ting om Aukrust som skar han 'gjenom hjarte som eit tvieggja sverd'.»
Han heitte John Guillot, men skifta namn til Johnnie Allan og blei pub-rockar.
Arkivet: For tida framstår ikkje USA som det lova landet, men hausten for 50 år sidan var Elvis Presley på hitlistene i USA og England med «Promised Land»
Mogleg trasé for jarnbane mellom Narvik eller Bjørnfjell til Tromsø.
«Tanken om å realisera tog til Tromsø gjennom Sverige er på ingen måte ny.»
Daniel Sommer, Johannes Lundberg og Arve Henriksen.
Foto: Kristin Lidell
Fint nordisk samarbeid
Her er det ikkje spor av langhalm.
Polakkane er skumle bridgespelarar. Her frå avslutningsseremonien under World Bridge Games i Buenos Aires nyleg.
Foto: Poli Zolto / World Bridge Federation
Dąbrowskis masurka
For to veker sidan vann Polen gull i det som uformelt blir kalla bridgens olympiade, i Buenos Aires.
Papiravisa